Omdat jij bij mij hoort en ik bij jou

Omdat jij bij mij hoort en ik bij jou

Het is wat later vanmiddag en hoewel het eigenlijk nog licht is, hangt er een sluier over het landschap. Over het huis, de velden, de stad, de hele buurt. Een donkere filter heeft zich verspreid, zomaar, ineens.

Ik weet dat dat je irriteert, ik weet dat we dat niet willen en toch is het zo. Zomaar. Maar vergeet nooit, jij hoort bij mij en ik hoor bij jou.....

Het gebeurde gewoon, zonder aankondiging, zonder woorden, zonder de mogelijkheid om afscheid te nemen. Van het ene moment op het andere. Mijn tijd is gekomen. Jij hoort bij mij en ik hoor bij jou.

Je voelt als de zee in haar branding. Alles gaat door jou heen. De fase van het moment waarin de golf zich terugtrekt om zichzelf weer op te bouwen, waarin je even rust vindt en uitademt, denkend dat het wel goed komt en dan slaat de volgende golf in. Het drukt op je en de lucht wordt afgesneden. Angst, warm en koud. Het gevoel van eenzaamheid, van vrije val. De leegte en de onbegrijpelijke diepte in je hart .....

Jij hoort bij mij en ik hoor bij jou.

Niemand had het kunnen voorspellen en dat is maar goed ook. Het gaat goed met me.

Ik zou zo graag willen dat je met mijn ogen kon zien. Dan zou je minder lijden. Misschien zou het een glimlach op je gezicht toveren.

Jij hoort bij mij en ik hoor bij jou.

Het wordt donker en ook al vind je het moeilijk, het is tijd om wat rust te vinden. Ik ga niet weg. Ik ben bij je, hou je dicht bij me. Ik waak over je. De onbegrijpelijkheid, de pijn doet je enorm veel pijn. Stoppen, vallen, doorgaan en toch niet verder kunnen. Verlamd, geïrriteerd en alleen gelaten. Jij hoort bij mij en ik hoor bij jou.

Wat ben ik dankbaar voor de tijd die we hadden. Zoveel diepte en zoveel dankbaarheid. Je warmte, je eerlijke en liefdevolle aard. Om te zien hoe het je lukt om je langzaam open te stellen. Een stap vooruit en twee terug. En toch groeit het vertrouwen. Langzaam maar zeker lukt het! We zijn als team des te dieper en bewuster geworden.

Jij hoort bij mij en ik hoor bij jou.

Ook al ben ik er fysiek niet meer, je bent niet alleen.

Ik ben bij de zon en de maan, ik zie het universum en voel de sterren. Ik ben goed, ik ben steeds weer bij je. Laat me je hart verwarmen, je ziel omarmen en je zachtjes op je voorhoofd kussen. Ik waak over je terwijl je slaapt en begeleid je door de dag heen. Ik ben bij je.

Omdat jij bij mij hoort en ik bij jou.

(geschreven in dierbare herinnering aan Martin voor Marjolein)

Soms komt het wat anders

Lieve mensen, ik had me mijn eerste blog in 2024 anders voorgesteld. Ik wilde het jaar inluiden met trompetten en bazuinen en toen liep het anders. Het jaar begon met diepgang en loslaten.

Als het moment komt om iemand te laten gaan, is dat altijd moeilijk. Mij is gevraagd of het makkelijker is als je het weet en op die manier afscheid kunt nemen, of dat het makkelijker is als iemand plotseling weggaat.

Ik heb geen duidelijk antwoord op deze vraag. Ik denk dat niemand er een heeft. Omdat geen van de mogelijkheden een optie is die we willen kiezen. Hoe dan ook?

Er is ALTIJD dat gat, die onuitsprekelijke leegte en hulpeloosheid, het onbegrijpelijke dat overblijft. Je wilt dat er niets verandert en dat alles blijft zoals het was. Want vanaf het moment dat iemand weggaat, is alles wat daarna komt ZONDER de geliefde. De eerste avond, de eerste nacht. De eerste keer dat je wakker wordt. De eerste kerst en de eerste verjaardag. Alles is zonder die geliefde en alles doet pijn. Die steek in het hart, elke keer weer.

Een geur die je eraan herinnert, een stukje muziek.

Iemand verliezen is en blijft waarschijnlijk het meest schrijnende mysterie van het bestaan. We vinden geen antwoorden op alle vragen die ons kwellen. Het einde van een verhaal.

We blijven bij elkaar

Ik ontmoet vandaag de dag nog steeds mensen die ik vreselijk mis. in dromen of als ik gaan mediteren. Dus rollen de tranen over mijn wangen zonder dat ik verdrietig ben. Melancholie en de verbondenheid met een moment smelten samen tot diepe dankbaarheid. Dat is goed. We blijven altijd verbonden met elkaar. We zijn energie en energie blijft.

Hoop geeft ons de kracht dat we elke dag aankunnen en dat we sterk kunnen zijn. Als individu zijn we enorm sterk, maar als gemeenschap kunnen we bergen verzetten.

Zolang we dat kunnen, moeten we in onszelf geloven en onze dierbaren dicht bij ons hart houden. 

Ik wens jullie oprecht veel succes voor 2024 en dat we samen het verschil zullen maken. Niet ieder voor zich, NEE, samen.

Er zal veel gebeuren. Maar we zullen het beheersen. Want samen is het gewoon makkelijker.

2024 - here we come!

Liefs, Marco