Tradities, stille nacht een veel liefde

Tradities, stille nacht en veel liefde

Het is donker buiten, de wind waait. De bomen hebben in korte tijd hun kleren verloren. Waar eerst een tuin was met duizend bloemen, is nu leegte en zijn de kleuren verdwenen.

Het is nu december en mijn tijd is begonnen. Ik noem dit mijn tijd omdat dit de tijd is waarin ik het meest voel. Waar ik echte en diepe liefde ervaar en waar ik me omarmd voel, een tijd van warmte, van ongebreidelde dankbaarheid en veel sprankeling.
Alle vier de seizoenen hebben hun eigen charme.
Of het nu de lente is, waar alles opnieuw begint en kansen voor een nieuw worden gegeven. De opkomst van alles. De eerste voorbode van warmte buiten en het begin van een nieuw jaar.
De zomer, met zijn volle zon en overvloedige warmte, brengt rust op het land. Tijd om stil te staan en iets koels te drinken in de schaduw van de hitte. Buiten zitten in de zwoele avonden en gezellig samenzijn in de buitenlucht.
De herfst waarin we het einde zien, het verval en het loslaten. De schoonheid van de natuur in het kleurenspel en het besef dat niet alles wat weggaat slecht is. Tijd om op te ruimen.
En dan is er de winter. Bedekt met een laag ijs en sneeuw. Het brengt rust en tevredenheid en een tijd voor reflectie, om terug te komen. Om bij jezelf te zijn en jezelf te voelen.

Zelf heb ik een hele diepe band met deze tijd van het jaar. Want ook al ben ik niet in perfecte omstandigheden opgegroeid, ik heb onderweg wel iets meegekregen dat ik iedereen toewens. Het diepe vertrouwen in jezelf, het goede in jezelf en de onwrikbare liefde en hoop van je eigen brandende vlam voor het goede in het leven en je medemensen. Deze vlammende kracht in mij geeft me altijd vertrouwen en energie voor mezelf en voor andere mensen. Waar komt dat vandaan, vraag je je misschien af? Hoe kan iemand met zo'n verdrietig verleden met zoveel vreugde in het leven staan? Nee, het is zeker geen religie! Het is menselijkheid, de levensader, de polsslag van innerlijke passie en het extreme verlangen naar voldoening.

Kijk, dit ene leven is ons allemaal gegeven. Dit leven is verspreid over een paar zeer weinige jaren en we moeten ervan genieten en er het beste van maken. Het is onze en dus ook mijn plicht om goed te doen zolang ik besta. Natuurlijk gebeuren er slechte dingen en natuurlijk komen we momenten tegen waar we niet per se op hebben gewacht. Maar het zijn deze ervaringen die ons leren om het verschil tussen goed en slecht te zien en te ervaren. Ook om het zelf beter te doen. De kracht zit hem in het feit dat je de kans grijpt om anderen te laten zien hoe je met zo'n dieptepunt omgaat in plaats van automatisch in de slachtofferrol te vallen. Het doel is om te leren en verder te gaan. Van de confrontatie leer je de winst te waarderen.

Maar je krijgt ook een belangrijk deel toegewezen van je pad. Je genen vormen je pad en hoe je erin staat. De omgeving waarin je je bevindt maakt veel dingen makkelijker of moeilijker. Kies dus altijd goed met wie je je omringt.
Mijn opa heeft een hele grote rol voor me gespeeld en mijn oma natuurlijk ook. Dankzij hen heb ik nog steeds het gevoel dat Kerstmis in al zijn vormen geen fantasie is, maar werkelijkheid.
Je moet je voorstellen dat de kerst van mijn grootouders leek op iets uit een van de meest romantische kerstfilms. Met één klein verschil - het was echt en puur.

Tradities

Ik groeide op op een kleine boerderij in de buurt van Zürich (Zwitserland). Ons huis stond op een kleine heuvel met uitzicht op het omliggende platteland. Midden in een dorp waar de verbondenheid in die tijd heel hecht was. Mijn grootouders waren diep verbonden met de bevolking en iedereen kende elkaar. Mijn opa zat in de gemeenteraad en mijn oma was lid van verschillende groeperingen.
De moeders van mijn grootouders woonden ook onder hetzelfde dak en onze familie was sowieso vrij groot. Mijn grootouders hadden vijf kinderen en het was een komen en gaan in huis. En dan waren wij kleinkinderen er natuurlijk ook nog.

Vlak voor december kregen wij kinderen elk jaar een adventskalender. Elke dag een deurtje open tot Kerstmis. In die tijd zat er achter elk deurtje een chocolaatje of een afbeelding. Het was altijd zo spannend. Die immense voorpret van Kerstmis en elke dag dat deurtje openen.
In december bakken we traditiegetrouw kerstkoekjes. Dit kan zo uit de hand lopen dat we wel 20 of meer verschillende versies bakken en ze dan in blikken bewaren. En op 6 december hebben we altijd kerstmanavond. De kerstman komt thuis met de "Schmutzli" en brengt nootjes en andere lekkernijen mee. Eerst moet je luisteren naar de Kerstman die je uit het gouden boek vertelt wat je dit jaar goed hebt gedaan en wat je beter zou kunnen doen. Dan krijg je een klein cadeautje in de vorm van een jutezak met daarin noten, chocolade en mandarijnen. Die avond komen we allemaal samen en zitten we rond de grote tafel. De enige verlichting waren de kaarsen die we in de mandarijnen staken en als kandelaars gebruikten. Al het heerlijke eten van de Kerstman werd op tafel gezet en we zaten bij elkaar en vertelden elkaar verhalen en aten van de koekjes. Voor deze gelegenheid bakten we ook de Grittibaenz. Een soort man gemaakt van deeg, die vervolgens werd versierd met sultana's en noten.

Wij kinderen zaten in de woonkamer op de met vuur verwarmde oven en keken naar kinderprogramma's. Tot oma riep. Dan mochten we rond de grote tafel gaan zitten en plichtsgetrouw wachten tot ze ons allemaal een stuk deeg gaf. Wij kinderen gebruikten dit stuk deeg om onze deegman te kneden. We keken dan door het raam in de oven hoe ons deeg gevormd werd en aten dan trots onze Grittibaenz op.

Meestal viel de eerste sneeuw in deze periode en werden de kerstversieringen buiten opgehangen. Oma versierde het hele huis terwijl wij urenlang buiten in de sneeuw speelden en vaak met blauwe lippen thuiskwamen. Ja, zo verliepen die dagen voor Kerstmis en de avond der avonden brak aan.
24 december - zelfs vandaag huil ik nog tranen van geluk als ik deze datum hoor. Niets in mijn leven was mooier dan dit moment. Oma bakte elk jaar "Zoepfe" als traditie. Heel veel! En dan kregen we de opdracht om 's avonds met hond en slee op pad te gaan om deze gevlochten broden naar de mensen te brengen waar oma ons over heeft verteld.
Het was al donker toen we op weg gingen. De grote Berner Sennenhond was aangelijnd. Zijn riem was zo groot en zwaar dat ik me als kleine jongen nauwelijks overal aan vast kon houden. Hij heette Bari en was een trouwe metgezel. De slee werd ingepakt en daar gingen we. De lucht was ijskoud en door de sneeuw onder de voeten barstte het ijs dat zich in de loop van de dag had gevormd van het smeltwater bij elke stap. We telden de kerstbomen die we onderweg tegenkwamen en gingen van deur tot deur tot alle brodenwaren uitgedeeld, waarna we bevroren thuiskwamen.

Stille nacht

Opwarmen bij de kachel. Tegen die tijd was de deur naar de woonkamer al gesloten. We wisten wat dat betekende. De engel was bezig met het versieren van de kerstboom en wij waren zo stil als kleine egeltjes. We wilden dolgraag iets horen en staken onze hoofdjes tegen de muur van de kamer ernaast.
Het eten werd opgediend. We waren altijd een heel grote groep die samen Kerstmis vierde. Het was echt een familiefeest.
Toen kwam het moment van de avond. Plotseling hoorde je in de kamer ernaast een belletje rinkelen. Zacht en liefdevol. Ik kan het vandaag nog steeds horen.
Opa kwam de voordeur binnen en zei dat hij net de engel uit het raam had zien gaan en de deur naar de volgende kamer had geopend. Ja, en daar stond hij. Onze kerstboom. Van de vloer tot het plafond. Helemaal versierd met zilveren kerstballen en duizenden cadeautjes onder de boom. We zongen samen kerstliedjes en voor dit moment in het jaar waren vrede, vreugde en liefde allemaal in één kamer.

Wat maakte het zo speciaal? Dat is een goede vraag.
Het zijn de geuren die je verbinden met de warmte en de mensen om je heen en die je de schoonheid van het leven laten inzien. De echte gevoelens die je ervaart. De warme oven, de koekjes, de sneeuw en de kerstfilms. Het is opa die door het raam klimt om ons het gevoel van een perfecte kerst te geven. Het is alles samen. Het is een fantasie die beleefd wordt en tradities die hun plaats vinden. Het is het delen en creëren van mogelijkheden. En omdat mijn grootouders deze passie beleefden, heb ik het onderweg geërfd.
En zo zetten we dit voort in ons huis. We proberen deze tradities door te geven. Als de kinderen er zijn, bakken we veel samen en we geven in die tijd ook veel cadeautjes en baksels aan andere mensen. Dit gebeurt spontaan. We proberen wat vreugde te brengen in de harten van mensen die het niet zo goed hebben of die alleen zijn.
Voor mij blijft deze tijd een magische tijd van gevoelens en een tijd van bezinning.

Niet iedereen gelooft in de kersttijd, de lichtjes, de kerstmarkten, de muziek en de geuren. Voor velen is het onzin, een gedoe. En toch merk ik dat dit meestal wordt gezegd door mensen die er baat bij zouden hebben om zich hier een beetje open te stellen. Om de weg vrij te maken voor hun eigen viering van liefde. Dit kan op allerlei manieren gebeuren. In de eerste plaats gaat het erom dat je in deze tijd van het jaar toegang krijgt tot je innerlijke zelf. Het gaat over in het reine komen met jezelf en je omgeving.
Jezelf verwennen en jezelf dingen toestaan. Van jezelf houden en niet bang zijn om jezelf onder ogen te komen en je eigen realiteit onder ogen te zien.

De nachten van de maan (Raunachten)

Er zijn 12 nachten tussen Kerstmis en Koningsdag, die er zijn om jezelf te vinden en met jezelf in het reine te komen.
12 nachten die elk een maand van het jaar weerspiegelen. Hier zijn verschillende rituelen voor. Reiniging, zelfontdekking, verlichting en nog veel meer.

We zullen dit ritueel met je delen en je vragen om mee te doen. Volg ons hier op levensexpeditie.nl, massagepraktijkdrenthe.nl en ook op onze persoonlijke accounts. Deel onze verslagen om nog veel meer mensen mee te nemen op deze reis en naar een geweldig 2024.

Ik wens je toe dat je in volle vreugde en warmte kunt genieten van deze paar resterende dagen van 2023. Probeer hier en daar wat meer rust in je dag te brengen en laat Kerstmis, hoe je die ook viert, je tevredenheid en dankbaarheid brengen.
Probeer 2024 te benaderen als een jaar van saamhorigheid en solidariteit. We hebben dringend behoefte aan saamhorigheid. Meer samen en meer rekening houden met elkaar. Minder materieel en minder afgunst en jaloezie, maar meer compassie en zorg.
Op een geweldig 2024! Bedankt voor het lezen en delen van mijn blogs in 2023! Ik hoop dat ze je een moment of twee van troost en steun hebben gegeven. Kracht toen je het nodig had en moed en vertrouwen toen je de weg niet meer kon vinden.

Liefs Marco