Geduld

Geduld

Sommige mensen hebben er eindeloos veel van en anderen zouden graag wat meer hebben. Ik heb het ook - soms. Maar als ik eerlijk ben, ben ik niet een van de meest geduldige mensen en vroeger was ik absoluut ongeduldig.
Nu is geduld een van die dingen. Als iemand zegt dat je ongeduldig bent, klinkt dat in eerste instantie negatief. Maar ongeduld is niet altijd negatief en soms zelfs volkomen legitiem. Maar daar komen we later op terug.

Wat is geduld?

Geduld is een deugd die je kunt aanleren en die heel dicht in de buurt komt van sereniteit. Alles is in realisatie, een directe verbinding met balans. Je kunt deze steeds wenselijker wordende staat ook ontwikkelen.
Je kunt geduld ook verliezen. En als je het verliest, is de vraag: waarom ben je het kwijtgeraakt, of door wie of wat?

Vroeger had ik veel geduld. Door alles wat er gebeurde kon ik niet anders dan geduldig zijn. Tijd zou alles genezen of makkelijker maken, hoorde ik uit allerlei bronnen. En omdat de tijd niet altijd zo snel gaat, moest ik geduld hebben.
Aan de andere kant was ik extreem ongeduldig als het ging om in een wachtkamer zitten en op mijn beurt wachten. Dat heb ik vandaag de dag nog steeds. Zelfs nog meer! Vandaag is er ook een gevoel van gebrek aan respect. Want ik vind het respectloos dat je iemand een tijd beveelt en hem dan gewoon laat wachten.

Wanneer is ongeduld begrijpelijk?

Stel je voor dat je een afspraak hebt met een dokter of met iemand die iets bij je thuis moet controleren. Je hebt een afspraak gemaakt en je bent er, zoals het hoort, een paar minuten voor de afgesproken tijd. Uit respect en omdat je een tijd hebt afgesproken. Als het gaat om mijn eigen tijd, die ik met iemand heb afgesproken, en deze tijd wordt overschreden zonder dat ik er iets aan heb, word ik ongeduldig. Want met elke minuut die ik wacht, wordt een deel van mijn tijd van me afgenomen. De persoon steelt dus tijd van mijn leven. Ik zie mijn leven als super kostbaar en ik accepteer dit soort gedrag niet. Het is respectloos.
In de huidige tijden kun je +/- alles plannen en min of meer rond een afspraak organiseren zodat het lukt. Natuurlijk zijn er uitzonderingen.

Ik vind het een absoluut ding als ik een tijdslot krijg. Dat er morgen iemand bij me is tussen 0800 en 1200 uur. Sorry, maar hoe inefficiënt is een bedrijf dat zo slecht kan plannen? En waarom weet je niet op zijn minst de avond ervoor hoe morgen eruit zal zien? Deze respectloze manier van spelen met andermans tijd is ondraaglijk. Want ook hier moet je vrij nemen om thuis te zijn. En door het onvermogen van het bedrijf om thuis te komen, moet je een halve of een hele dag vrij nemen. Dus niet alleen je eigen tijd wordt gestolen door het wachten. Nee, je verliest ook vakantiedagen, waardoor je minder tijd hebt om leuke dingen te doen.

De feedback die ik meestal krijg is dat er te veel werk is en dat ze het erg druk hebben. Sorry ...... maar het is niet zo dat ik thuis zit en niets te doen heb. Dus het bedrijf heeft of te veel werk aangenomen dat het niet aankan of heeft de organisatie niet onder controle.

Dus hier is het gebrek aan respect naar mij toe de reden waarom ik mijn geduld kan verliezen. Waar ik vroeger mijn mond hield en mijn voet in mijn mond stopte, spreek ik me nu uit. Dat betekent dat ik een bedrijf tot op het bot afkap en ze geen opdrachten meer gun.

Gelukkig is het niet altijd zo dramatisch, maar ik moest het gewoon zeggen. Ik weet zeker dat veel anderen er net zo over denken als ik. Ik weet het anders.

In de loop der tijd is mijn geduld veranderd en ik denk zelfs dat ik deels werd uitgedaagd om geduld te leren.

Karpathos-Athene-Amsterdam-Beilen

We hebben genoten van misschien wel de beste vakantie ooit. 12 dagen in Griekenland. Een plek waar ik tot nu toe niet veel aandacht aan had besteed. Maar we wilden weg. We wilden alleen zijn, rust vinden, het warm hebben en gewoon zijn, dat is wat we wilden. Karpathos, gelegen tussen Kreta en Rhodos, was wat we kozen. 12 perfecte dagen en precies wat we zochten.
Toen kwam de reis naar huis. We moesten om 1000 uur vertrekken en het tot 18 uur volhouden. 8 lange uren. Wat doe je dan? We hadden geen handdoek om ons af te drogen en nergens om te verblijven. Eerder zou dat voor mij stress zijn geweest. Tijd doden? Een vreselijk idee.
We pakten alles in, aten een stevig ontbijt met het meest geweldige uitzicht op zee. We liepen door de straten van het havenstadje en praatten met mensen die we spontaan in de winkels tegenkwamen. Daarna liepen we naar het strand. Maar nog één keer zwemmen. Wie weet wanneer de volgende keer zou zijn.
We kozen een geweldige baai en genoten in alle rust van het moment. We vonden een buitendouche op het strand en droogden ons af in onze onderbroek in de zon voordat we op weg gingen naar het vliegveld. De auto inleveren en naar huis vliegen.
Maar toen was het vliegveld gesloten!
Waar ter wereld is een vliegveld gesloten? Dat vonden we grappig en ongebruikelijk. De beveiliging was gewoon uitgerust met wasbakken waar je je spullen in kon doen. Zo simpel kan het toch zijn.
Toen liep het vliegtuig vertraging op en wisten we dat we zelfs zonder die vertraging heel krap berekend waren voor de aansluitende vlucht naar Amsterdam. Maar het zou mogelijk moeten zijn. Maar nu wisten we niet of het wel goed zou komen. We landden en hadden 20 minuten om de aansluitende vlucht te halen. Athene was niet goed aangegeven en we verloren tijd met het zoeken naar de terminal. We moesten het vliegveld verlaten en opnieuw door de beveiliging. We spraken iemand aan die ons doorliet en toen moesten we rennen. Athene is zo ellendig lang onder de grond om naar het andere eind te gaan..... Ik was doorweekt van het zweet toen we aankwamen. De deur ging open en we konden meteen doorlopen. Doodmoe en doorweekt van het zweet. En natuurlijk een klein kind achter ons. Maar dat was ook leuk. Helemaal te gek eigenlijk. Want wat vroeger een ellende was en voor velen nog steeds is, zie ik nu anders.
Ik zie mezelf niet meer alleen, maar begrijp de omstandigheden en zie ook de ander.
Stel je voor hoe gestrest het gezin is met het kind. Het is onrustig en kan zich niet uiten. Ze weet dat iedereen om haar heen hoopt dat ze niet bij hen hoeft te zitten en het gevoel is beklemmend. Negatieve gevoelens alom. Dus we gaan zitten en het huilen begint meteen. De dame verontschuldigt zich meteen en het is duidelijk hoe ze zich voelt.
Maar wij zijn rustig en zeggen meteen dat het niet nodig is om je te verontschuldigen. Ze moeten zich in ieder geval geen zorgen om ons maken. We vonden het ook eerder grappig dan vervelend dat de kleine het heerlijk vond om door ons haar te aaien. En zo kon de familie meer ontspannen hun vlucht nemen en ondervonden wij ook geen stress.
Ik belandde om 5 uur 's ochtends thuis in mijn ijskoude bed en was blij en dankbaar voor deze 12 dagen. Ik was niet gestrest of ongeduldig of wat dan ook. Ik herkende mezelf bijna niet meer.
Ik had gewoon mijn gedachten omgedraaid. Ik kan mezelf stress bezorgen en dan de hele dag in deze stemming zijn of ik kan gewoon tegen mezelf zeggen: dit is de situatie, laten we er het beste van maken! En hé, het werkt!

Ja, geduld is echt een ding.
Ik vind het geweldig dat ik zo verander. Dat heb ik vooral te danken aan mijn man en het feit dat ik opensta voor verandering en nieuwe dingen. Uitproberen betekent niet dat alles goed is en beter moet. Maar het laat me wel zien dat ik achteraf weet wat beter is en hoe ik verder wil.
Hoe meer ik dit toelaat, hoe meer ik de sociale kant van dingen weer voel. Mijn reactie heeft een directe impact op anderen en dus op mijn omgeving. Zowel op mensen die ik niet ken als op mensen die er niet bij betrokken zijn. Want iedereen krijgt de stemming en de energie van mij. Ik kies dus bewust voor deze strategie van positieve beïnvloeding om anderen met mijn goede kant te motiveren hetzelfde te doen.

Gaaf, toch?
Ik vind het geweldig hoe het de goede kant op gaat. Waarom probeer jij het ook niet!

Liefs, Marco