De mentaliteit van ons leven

De mentaliteit van ons leven

"Leef elke dag alsof het je laatste is."

Dit is een zin die ik al mijn hele leven hoor, steeds weer opnieuw en uit verschillende richtingen. Ik moet bijna overgeven als ik de eerste paar woorden hoor. Natuurlijk klinkt het mooi en is het goed bedoeld. Maar laten we eerlijk zijn, wie doet dat? Je kent deze dagen net zo goed als ik. Je staat op en je realiseert je meteen dat hij het niet gaat worden. Dit is zo'n dag. Een rotgevoel en geen motivatie. Alles maakt je van streek en iedereen die iets zegt kun je wel naar de maan schieten. Alles is stom, iedereen is stom en ik ben superstom. Dat zal een dag zijn!

En dan moet je elke dag leven alsof het je laatste is. Lachen!

Nee, mijn motto is, pak deze niet-ideale dag zo kort mogelijk. Doe wat je moet doen en als je de mogelijkheid hebt om dingen en mensen te vermijden, doe dat dan. Vermijd confrontaties en neem nooit beslissingen in deze stemming. Als je kunt, ga dan vroeg naar huis of nog beter, ga sporten. Ga vanavond vroeg naar bed. Want deze dagen hoef je niet te leven alsof het de laatste dagen van je leven zijn. Nee, deze dagen moeten snel voorbij zijn. Morgen is er weer een dag. En door vroeg naar bed te gaan ben je de volgende dag fit, sta je vroeg op en heb je nieuwe kracht! Dan kun je weer gas geven.

Vergeet ook de zin "Je leeft maar één keer". Nee, lieverd, je gaat maar één keer dood, maar je leeft elke dag tot je gaat!

Zie je, we zitten midden in het positieve denken. Je kunt alles negatief of positief zien. Geloof me, het is gemakkelijker om de weg te gaan als het positief is. En natuurlijk hebben we deze dagen, zoals hierboven beschreven. Ze horen erbij. Want zonder deze dagen zouden we de goede dagen niet herkennen. Houd je aan deze regel. Het maakt veel dingen gemakkelijker.

Goede vragen!

Ja, ik weet het, positief denken is één van die dingen. Maar als we om ons heen kijken, moeten we toegeven dat het aantal negatieve indrukken juist toeneemt. Mensen worden steeds agressiever en waar je vroeger kon praten over omstandigheden, voelt iedereen zich tegenwoordig aangevallen en wordt luidruchtig. Dat is dom! Want er gebeuren dingen in het leven en niemand is perfect. Vandaag maak je een fout en morgen ben ik het. Soms doen we het zelfs onbewust en meestal nog op dagen zoals hierboven.

Waarom kunnen we niet samen aan tafel zitten en erover praten?

Waarom voelen we ons voortdurend aangevallen?

Waarom verliezen we ons respect voor anderen?

Waarom vinden we onszelf zo belangrijk?

Waar is onze empathie gebleven?

Waar is onze hulp voor anderen gebleven?

Waarom zijn we zo egoïstisch?

Waarom zijn we zo trots?

Waarom denken we dat we met anderen kunnen doen wat we willen?

Het is tijd om vriendelijker te worden en onszelf wat meer terug te nemen. Denk je dat ook?

Hoe zou het anders kunnen?

We wonen midden in de natuur zonder directe buren. Onze buren zijn herten, vossen en andere dieren. Er loopt een zandweg naar ons huis en deze weg is van de gemeente. Officieel mag je op deze weg 60 km/u rijden. Maar gewoon.... Is dat nodig? Want als het droog is, kan ik mijn was niet buiten ophangen vanwege het stof dat de auto's en trekkers maken door zo hard te rijden. Als het nat is, raakt de weg zo versleten dat ik niet eens bij ons huis weg kan. Het is dus een weg waar we met z'n allen aan moeten werken om hem voor iedereen zo goed mogelijk te houden. Want de gemeente doet hier bijna niets aan onderhoud.

Maar we hebben een super geweldige boer als buurman die dit pad regelmatig onderhoudt en dat is goud waard.

Hier denk je: nou, er is niet zoveel verkeer op deze weg. Maar dat is niet het geval. Er zijn jagers, vogelaars, inspecteurs en verschillende medewerkers van bedrijven die deze velden onderhouden en natuurlijk klanten en bezoekers van ons. En soms komen ze even snel iets controleren en moeten ze snel weer terug. Maar dat is meestal op onze kosten.

Niet zo lang geleden vroeg ik aan iemand die bij ons thuis een beetje heel hard aan het rijden was, of dit wat aangepast kon worden.

Ik vroeg het neutraal, niet supervriendelijk en niet vervelend. Het antwoord was dat het onze eigen schuld was dat we hier wonen. Niemand dwingt ons om hier te wonen.

Toen ik vroeg of het het risico waard was dat er een kind uit zou springen of dat er een dier doorheen zou rennen, kreeg ik te horen, ja, zoals ik al zei, je kunt 60 km rijden en dan is het wat het is.

Ik was niet alleen teleurgesteld door dit soort reacties. Het was gewoon de manier waarop ik het steeds meer merk. Er wordt niet geluisterd als iemand iets zegt en onmiddellijk wordt je aangevallen. Ook omdat je weet dat het beter had gekund.

Maar WAAROM geven we niet toe dat we dingen niet goed doen? Waarom gaan we in de aanval? Het zou veel gemakkelijker en rustiger zijn om gewoon te zeggen: "Je hebt gelijk. In het heetst van de dag heb ik niet goed opgelet en heb ik egoïstisch alleen naar mezelf en mijn doel gekeken, zonder te beseffen dat ik met mijn acties anderen benadeelde. Of je nu wel of niet 60 mag rijden op een oprit van een huis is irrelevant.

Als we verbaal worden aangevallen, blijven we meestal niet in de 'lieve wereld' en trekken we ook ten strijde. Het resultaat is dat niemand vrede heeft en allebei willen winnen. Niemand wil de oorlog verliezen.

Maar waarom überhaupt oorlog voeren? Het zou toch beter zijn om samen te kijken wat er beter kan?

Want ja, het is onze eigen schuld dat we hier leven, dat is waar. En als er een hond of zelfs een dier op de weg springt, is dat ook een fout en toch ..... weet ik zeker dat het leven beter is als je geen dier of kind of volwassene overrijdt, hoe gelijk je ook hebt.

Het kan anders - we kunnen het beter!

De moraal van het verhaal is dat we allemaal samen een bijdrage kunnen leveren, dat we samen geweldige momenten kunnen hebben, dat we attent kunnen zijn zonder onszelf zo te hoeven buigen. We verliezen ons gevoel van eigenwaarde niet door samen te leven. We kunnen alleen maar winnen.

Heb je een slechte dag? Ja, dat kan gebeuren. Bied dan je excuses aan voor je gedrag als je niet ideaal hebt gereageerd. Want dit soort gedrag is precies wat indruk maakt op anderen en respect en waardering oplevert. Omdat je het zelf ook geweldig vindt als anderen dit bij jou doen.

Doe daarom ALTIJD alles zoals je het van anderen verwacht en verwacht er NIETS voor terug. Wees altijd een rolmodel voor anderen en neem het voortouw.

Nee, kijk niet eerst naar wat anderen doen en dan, als het goed was, doe je het ook.

Ga je gang, want dat is de enige juiste manier.

Doen zonder verwachtingen! Wees beter dan een slecht voorbeeld.

De innerlijke klootzak die niet goed heeft geslapen of de dag doorploetert met een lage bloedsuikerspiegel en alleen zichzelf de schuld kan geven omdat hij niet genoeg heeft gegeten en gedronken. Overwin je eigen stress en trots, die aan kracht wint door je eigen slechte gedrag, en tem het. Want dat is jouw probleem en niet dat van iemand anders.

Ben je ontevreden? Dan moet je veranderen. Dan is het aan jou om op zoek te gaan naar dingen die je vreugde brengen.

Heb je geen tijd? Dan gun je jezelf tijd.

Heb je stress? Dan doe je te veel.

Verveel je je? Zoek dan een uitdaging.

Ben je te dik? Beweeg dan en zoek naar de reden en verander die.

Het ligt allemaal aan onszelf.

Zelfreflectie

Ik heb geleerd dat zelfreflectie essentieel is. We kunnen niemand veranderen, alleen onszelf. Door de veranderingen die we maken, zullen anderen meedoen en met ons mee veranderen. Alleen op deze manier heb je de mogelijkheid dat dingen beter worden.

Wat kan ik doen om deze situaties beter te maken?

Wat kan ik doen zodat de andere persoon niet zo agressief is?

Wat kan ik doen om confrontaties goed te laten verlopen?

Zoals hierboven al is gezegd, is oorlog nooit het antwoord geweest. Want zelfs als je de oorlog wint, zul je verliezen lijden. Geen oorlog zonder verlies. Oorlog voeren heeft nooit enige waarde gehad. Het bevredigt alleen het ego. Maar een ego alleen kan nooit zoveel waard zijn als oorlog voeren of vechten. Nooit.

Want dan heb je je taak echt niet begrepen.

Het gaat not iets verder

Maar tot nu toe hebben we hier argumenten gehad over slechte dagen en confrontaties. Het gaat natuurlijk veel verder.

Ongelukkig en negatief in het leven staan is per definitie een kwestie van houding. Deze wordt beïnvloed door verschillende factoren en meestal ben je zelf verantwoordelijk voor deze factoren. Er zijn natuurlijk uitzonderingen zoals genen, die je hebt geërfd, en psychologische omstandigheden, die dan iets verder gaan en waar je dieper naar moet zoeken. Wie we zijn en waarom we zijn zoals we zijn, zit in ons DNA en gaat generaties terug. Niet alleen onze ouders en grootouders zijn belangrijk om onszelf te kennen. Nee, we hebben te maken met invloeden van eerdere generaties die we nooit levend hebben ontmoet en toch leven we ze.

Dus onze situatie, waar we wonen en de omstandigheden waarmee we worden omringd, kiezen we zelf. We kiezen de partner die we hebben en we krijgen samen kinderen of niet. We worden niet gedwongen tot wat we zijn en wat we hebben. Het is onze eigen keuze. Waarom zijn we dan ongelukkig? Waarom zijn we moe en doelloos?

De levenslust, waar is die gebleven en de nieuwsgierigheid naar de passie die ons drijft en ons het leven laat ontdekken?

De dadendrang die ons uit bed haalt en ons naar nieuwe horizonten in het leven brengt en de diepe momenten van geluk wanneer we onze geliefden in onze armen sluiten.

Dat kostbare gevoel van eindeloze liefde wanneer je gekust wordt door je partner.

Wanneer heb je voor het laatst gehuild van pure vreugde?

Wanneer heb je voor het laatst kippenvel gegeten van een maaltijd die met zorg en toewijding is bereid?

Wanneer kun je zeggen: ik heb bewust en dankbaar geleefd?

Ik heb alles wat belangrijk voor me is om me heen?

Meteen is het over

Wanneer vanavond de stekker uit je leven wordt getrokken, kun je dan zeggen: JA, mijn leven is geweldig geweest en ik heb met volle overgave tevreden geleefd? Heb je dan alles bereikt wat nodig is of streef je vandaag nog steeds naar dingen zonder welke het ook mogelijk zou zijn om te leven? Hoop je op iets dat niet bereikt is? Verbeeld je je iets dat als dit ene ding gebeurt, als ik dat bereik of dat krijg, dat dan alles goed is?

Dan is mijn vraag: waar wacht je op? Waarom leef je niet nu maar wacht je op morgen? Maar wat als vanavond de stekker eruit getrokken wordt? Dan heb je morgen niet bereikt en heb je vandaag niet geleefd. Alleen maar om dat ene grote ding te krijgen leef je dag na dag en verspil je kostbare seconden, minuten, uren. Zelfs dagen, weken en jaren, alleen maar om te streven naar iets groters?

Is het dat waard? Dat moet je voor jezelf weten. Maar meestal weten we achteraf dat het niet zo is en liggen we naast de stekker die er net uitgetrokken is en realiseren we ons, shit, we hadden meer moeten leven.

En leven betekent niet vegeteren. Nee, leven betekent de dag bewust en vol overgave beleven. En het betekent ook het negatieve ervaren en ermee leren omgaan. Om onszelf al doende te verbeteren, zodat we de volgende keer een situatie iets beter kunnen benaderen. Zo worden we wijze oude mensen.

Doen we het beter!

Ik heb zelf veel lastige situaties meegemaakt waarvan ik wist dat ik me niet correct had gedragen. Het gevoel dat je je bij iemand verontschuldigt voor de manier waarop je reageerde, is een van de mooiste dingen die er zijn. Klinkt verkeerd, ik weet het. Maar dat is het wel. Want er is niets oprechter en verhelderender.

De wind is uit de vleugels, de kogels uit het geweer en het onbehagen verdwijnt onmiddellijk uit mij en de ander.

"Het spijt me, echt spijt, dat ik me heb laten gaan. Het was niet goed van me. Ik begrijp dat je er zo slecht op reageerde.  Ik heb het niet zo bedoeld. Mijn excuses."

Degene die hier nog oorlog gaat voeren, heeft zeker een ander probleem om mee om te gaan.

Kijk, er zullen altijd onaangenaamheden zijn in het leven. En ook, je bent jong en je denkt dat het leven zo lang zal duren. Niemand van ons komt hier levend uit. Niemand zal het overleven en het is zo ontzettend kort. Het leven is zo mooi! Het doet pijn om te weten dat het dat op een dag niet meer zal zijn. En toch kunnen en willen we niet elke dag denken dat het snel voorbij zal zijn. Want dan leven we niet meer. Tot die tijd zullen we samen lachen, zullen we de bloemen in al hun pracht en vormen bewonderen, zullen we dieren waarderen en mensen behandelen zoals we verwachten dat ze ons behandelen. We zullen dankbaar zijn voor alle vlinders die om onze oren fladderen en genieten van de machtige natuur die aan onze voeten ligt. Sluit je ogen, ga in het gras liggen en open al je zintuigen. Hoor de vogels in de wind en voel de grond. Ruik de lucht en laat dit moment van het moment bezit van je nemen. Niet denken! Neem alleen het NU in je op en stel je de omgeving voor. Waar je ligt en hoe je ligt. Stel jezelf voor. Wie ben je? Wat ben je aan het doen en vraag jezelf.... Ben ik gelukkig?

Open dan je ogen en ga zitten. Wacht even en sta dan op.

Het is tijd om te leven!

Liefs Marco