Verlaten worden

Verlaten worden

Het was een doodnormale dag. Ik zat op school en volgde de lessen zoals gewoonlijk. Meneer Wiehl, mijn leraar, kent mijn familie heel goed. Mijn zus ging al bij hem naar school en mijn moeder maakte als bijbaantje de schoolgebouwen schoon. Zij en mijn leraar speelden ook volleybal samen.

Ik zat op de eerste rij en was niet de beste maar ook niet de slechtste scholier. Kort nadat de les die ochtend begon, veranderde er iets in mij. Ik voelde me goed, maar om de een of andere vreemde reden begonnen de tranen over mijn gezicht te lopen. Het was heel vreemd. Een fenomeen dat nog vaak zou gebeuren in mijn leven. Maar dat wist ik toen natuurlijk nog niet. Elke keer dat het gebeurde, kon ik er absoluut zeker van zijn dat er iets gebeurd was.
Ik was zelf niet verdrietig, er was verder niets gebeurd, en toch huilde ik. Bovendien kon ik het ook niet stoppen. Het ging gewoon door. Meneer Wiehl merkte het en vroeg me met een blik wat er mis was met mij. Ik schudde mijn hoofd en probeerde hem duidelijk te maken dat alles in orde was. Maar hoe kan iets in orde zijn als de leerling niet stopt met huilen? Dus onderbrak mijn leraar de les en vroeg me om naar buiten te gaan. Toen ik buiten kwam, moest ik even lachen. Ik zei dat het me speet, maar ik wist niet wat ik aan mijn hand had, ik vond het zelf wel gek.
Meneer Wiehl wist dat het thuis niet goed ging en dat mijn ouders gingen scheiden, maar hij kon natuurlijk niet weten dat ik kort voor deze gebeurtenis ook door een periode van seksueel misbruik ging. Ik vertelde hem dat het goed met me ging en dat ik eerlijk gezegd niet wist wat er aan de hand was. En ik meende het echt.

Ik ging naar het toilet om me op te frissen met koud water en kwam terug naar de klas. Het ging beter en de tranen stopten. En toch was er iets dat me bijbleef. Waarom lopen de tranen zonder duidelijke reden over mijn gezicht? Wat gebeurt hier? Achteraf denk ik dat het een reiniging van mijn lichaam was, dat op dat moment gewoon te veel meemaakte en geen uitlaatklep had om het eruit te laten. Ik was duidelijk verdrietig, diep van binnen en alles wat me was overkomen had zijn sporen nagelaten. Maar ik weet nu ook dat dit een voorgevoel was. Er was iets gebeurd.
Ik zat vast in mijn gedachten en was mezelf niet tot het einde van de middagles. Er kwam die dag steeds een vreemd gevoel naar me toe. Er was iets mis en ik wilde weten wat het was.
Hoe meer het tegen het einde van de schooldag kwam, hoe beklemmender mijn gevoel werd.
Op weg naar huis voelde ik dat er iets anders was. Iets in mij gaf me een melancholisch gevoel. Ik wist niet wat het was, maar er was iets mis, iets dat me vertelde dat er iets ging gebeuren, dat er iets ging veranderen.
Ken je het gevoel dat een moment zich uitstrekt tot in de eeuwigheid? Een weg die veel langer voelt dan hij normaal is?
De weg van school naar huis voelde vandaag anders. En elke stap die ik zette was zwaarder. Terwijl iets wilde zeggen: ga er niet heen en toch was het onvermijdelijk.

En dan ben jij thuis

Zodra ik de deur opendeed hing er iets in de lucht dat me vertelde dat hier iets niet goed was. De trap zag er kaal uit en toen ik in de woonkamer kwam zag ik het. De eethoek was weg, alle vloerbedekking was weg en de schommelstoel stond er niet meer. Het zag er leeg uit. Wat eerst met veel plezier en liefde was ingericht, was weg, het was koud geworden.
Ik voelde meteen dat dit niet goed was en ging naar de slaapkamers. En hoe dichter ik bij mijn kamer kwam, waar mijn moeder hem voor het laatst had ingericht, hoe sterker mijn innerlijke gevoelens werden. Ik opende de deur en zakte meteen op mijn knieën op de grond. Alsof iemand de batterij eruit had gehaald.
De hele kamer was leeg. Al haar meubels waren weg. Mijn moeder had me verlaten! Zomaar. Ik weet niet hoe lang ik daar op het tapijt in de lege kamer heb gezeten. Dat limoengroene tapijt. Ik streelde het met mijn hand en voelde niets. De wereld stond stil. Wat nu? Wat gaat er nu met me gebeuren? Zal ik haar ooit weer zien en zo ja, hoe zal dat zijn? Is ze nog steeds mijn moeder? Heb ik iets verkeerd gedaan? Het spijt me als ik iets heb gedaan waardoor je wegging. Maar je was alles wat ik had. Je was mijn steun bij alles wat er gebeurde. Ik wist dat zolang je er was, zolang je mijn hand vasthield en er was als ik wakker werd, het goed met me zou gaan. Jij was mijn alles.
Nooit meer in mijn leven zal het hetzelfde zijn. Nooit meer!

Ik was 12, had niemand om mee te praten en niemand merkte in het heetst van de strijd wat er met me gebeurde en wat me werd aangedaan. Niemand merkte mijn verandering op. Niemand was er. Ik was helemaal alleen.

Naar de kledingkast gaan waar al je kleren hingen was bewijs genoeg. Alles was weg. Het was geen illusie of een slechte grap. Je ging gewoon weg en iedereen deed alsof er niets aan de hand was.
Maar voor mij was dat niet zo. Die middag, in die kamer, brak ik en met mij brak mijn kleine hartje in duizend stukjes. Ik miste je zo erg.
Weet je, het zijn de kleine momenten in het leven. Toen er een kleine glimlach van jou naar mij kwam, terwijl ik wist dat het zo klein en zo snel was. Maar het was voor mij alleen. Het was voor mij een vuurwerk van liefde en genegenheid. Ik hoorde bij jou en jij bij mij. Diepe warmte die in zo'n kort moment door me heen stroomt en me het gevoel geeft dat ik belangrijk ben voor iemand. Dat ik gezien word.
Dat werd me zomaar afgenomen en niemand vroeg me hoe ik me voelde, hoe het met me ging.
Mijn vader zei alleen dat hij me niet kon begrijpen. Of ik niet kon zien wat ze deed en hoe ze alles verpestte. Geen vraag of troostende woorden voor het kind dat zijn moeder verloor.

De weken gingen voorbij, de maanden gingen voorbij en met elke lange dag voelde ik dat ik verder van je weg dreef. Mijn momenten van naar je kijken door de trapopening, op de bank zitten en lachen, waren met je verdwenen.

Weet je, zelfs als je ouder wordt en je er overheen komt, zoals ze zeggen, blijven die littekens een leven lang. Ik zal dat moment nooit vergeten, die dag dat je wegging. Als een gat in mijn hartje stopte alles. Hoeveel kan iemand verdragen en wat zou er nog meer gebeuren in mijn leven? Wanneer was het genoeg?
Natuurlijk kom je er niet zomaar overheen. Dat is mooi gezegd, maar het blijft verankerd in je rugzak. Maar zolang je niet met deze last omgaat, blijft het hangen.
In relaties vond ik het moeilijk om me open te stellen, ik had er moeite mee als iemand huilde en ik besefte dat dit een goed moment zou zijn om die persoon in mijn armen te nemen, te troosten. Maar ik wist niet hoe. Het was als een blokkade, die ik tot op de dag van vandaag voel en die ik mezelf steeds opnieuw leer op te lossen.

Het leven gaat door

Natuurlijk leefde en genoot ik van mijn leven en probeerde ik er het beste van te maken in alle tijden die voorbijgingen. Maar als ik eerlijk ben, was er altijd die schaduw van het verleden die ik met me meedroeg. Ik voelde me aangetrokken tot bepaalde personages en ik wist lange tijd niet waarom. Totdat ik erachter kwam dat het dezelfde gekke geesten waren die hetzelfde met zich meedroegen. Omgaan met verlies, alleen gelaten worden en de spastische hoop dat het nooit meer zou gebeuren. Maar er moest iets aan gedaan worden. Dit kon en mocht mijn leven niet zijn.
Nu, als volwassen man, begrijp ik mijn moeder in haar relatie met mijn vader. Dat was haar verhaal en had niets met mij te maken. MAAR de daden die daaruit voortkwamen en alles wat daardoor gebeurde en kon gebeuren zijn voor rekening van mijn ouders en dat was hun fout en dat was niet oké. Ze hadden zich niet correct gedragen tegenover mij als kind en de schade had voorkomen kunnen worden.

Hoe kwam het beter?

Voordat ik Marcus ontmoette, was ik een relatief hard persoon.
Ik had mezelf volledig opgesloten in een carrièrewereld om gevoelens te verbergen en afgeleid te worden. Maar in deze wereld kreeg ik ook erkenning en waardering. Dingen die ik nodig had.
Maar toch was deze wereld niet de mijne, zoals je al weet.
Marcus leren kennen en ook de verhuizing naar een andere omgeving heeft me door en door goed gedaan. En door Marcus en ook door zijn geduld met mij, heb ik langzamerhand leren toelaten. Liefde te geven en te ontvangen en te vertrouwen. Ik heb geleerd om opener te zijn en door hem heb ik me gerealiseerd dat niet iedereen wegloopt. Hij laat me elke dag zien dat ik belangrijk ben, dat ik waardevol ben en dat hij er morgen nog steeds zal zijn.

Terwijl ik deze regels schrijf, lopen de tranen als een rivier over mijn gezicht. Net als toen ik op het tapijt zat, komen al deze gevoelens naar boven. Alleen ben ik niet langer hulpeloos zoals toen en ik ben gelukkig vandaag. Maar ik kon alleen gelukkig worden, omdat ik me niet liet opvreten door wat was. Ik wil in het NU leven. Dat klinkt simpel en ideaal, maar als je het wilt, kun je het.

Mama, wat hield ik van je en wat miste ik je!
Niemand heeft ooit gemerkt hoe ik door dit lijden ging en wat het met me gedaan had. Het misbruik of de weg met alle operaties, niets was zo erg als dat moment waarop ik die diepe verlatenheid voelde toen je wegging.

Je bent niet alleen!

Ja, dit zijn momenten die velen van ons meemaken. Sommigen lijken erg op elkaar en anderen herkennen misschien een of twee aspecten van mijn verhaal. Maar verlatenheid heeft vele gezichten. De hulpeloosheid en de leegte, het onbegrip en ook de frustratie blijven diepgeworteld. En als kind, als kind van een scheiding, ervaar je veel dingen nog dieper. Dieper dan volwassenen denken te weten. Een kind hoort en ziet veel meer dan je denkt. Ik had veel van deze dingen toen liever niet gehoord en ze waren niet voor mij bedoeld en toch drongen ze tot me door.
Dit zal een onderwerp zijn wanneer we het hebben over de ideologie van een echtscheidingssituatie. Ooit.

Als je in de steek wordt gelaten, als kind zoals ik of als volwassene door je partner, laat dat wonden achter. Sommige daarvan dreigen nooit te helen. Misschien herken je jezelf in een vergelijkbare situatie of herinner je je iets wat ook een litteken bij je achterliet. Dit alles kan geheeld worden en zit in je.
Ook al is het jaren geleden, het is belangrijk dat je deze en andere kwesties confronteert en in beweging brengt.
Als je dat niet doet, zal het altijd een blokkade blijven en altijd weer naar boven komen. Het zal je niet loslaten. Het is belangrijk dat je het aanpakt. Want anders kun je er ziek van worden en de mensen om je heen zullen het ook meenemen. Dit is niet alleen oneerlijk tegenover hen, nee, het is ook oneerlijk tegenover jezelf. Leef het leven en verwerk wat je is aangedaan.
Zoek hulp om te verwerken wat je hebt meegemaakt en praat erover met je partner, je omgeving om kracht en steun te krijgen. Als dat in eerste instantie niet werkt, ga dan naar een neutraal iemand en laat het los door het uit te praten. Laat wat er gebeurd is niet je leven bepalen, maar herdefinieer je leven en leer ermee te leven.

Ik wens je met heel mijn hart de kracht om voor jezelf op te komen, om van jezelf te houden en om alles wat nodig is om gelukkig te worden, te doorstaan.

Vergeet alsjeblieft nooit dat je niet alleen bent, ook al lijkt of voelt dat soms wel zo. Je bent niet alleen!

Liefs Marco