Fantasie

24 uur later....Het had een normale avond moeten worden. Ik had zo'n vreselijke zin in een rustige en comfortabele avond. Op de bank liggen met een theepot en een spannende film. Niets meer, niets minder.

Ik herinner me dat het plotseling donker was, dat het licht uitging en dat er geluiden in huis waren. Totaal ondefinieerbare geluiden. Ik voelde me misselijk en op het moment dat ik ging kijken, werd alles zwart.

Wekenlang hadden we aan dit ene project gewerkt. Urenlang, dagenlang hadden we ons alleen met dit ene project beziggehouden. We vroegen ons niet af wat deze codes betekenden, het kon ons niet schelen. Achteraf gezien misschien een vergissing, maar dat was niet ons werk, dat is niet wie we zijn. We zijn gewoon een paar freaks die een project volgen dat ons wordt voorgelegd. Als we eenmaal bloed ruiken, kunnen we niet anders dan het project volgen. Waar het over gaat is voor ons helemaal niet relevant.

  In het begin ging alles volgens plan en eigenlijk best snel. De weken gingen voorbij en het was makkelijk geld verdienen. Maar toen, na ongeveer de eerste maand, kwamen er vreemde irritaties. De code veranderde plotseling steeds en niemand wist hoe of waarom.

De tijd begon te dringen, want we hadden 6 weken de tijd gekregen. Maar door die veranderingen leken die weken ineens bijna onmogelijk te halen. We moesten echt hard werken.

Het was al rond 20.00 uur toen ik in de keuken iets te drinken haalde en door de entree liep. Op de terugweg zag ik iets liggen in het halfduister. Ik liep naar de voordeur en vond een envelop op de grond. Donkerblauw met mijn naam in zilveren letters. Fin, dat is alles. Eerst dacht ik dat het een uitnodiging voor een feestje was. Maar toen ik de envelop openmaakte, was er geen confetti en speelde er geen muziek op de kaart. Het was anoniem.

- project-code - beveiliging - 5 mensen - 6 weken - 1 miljoen opbrengst - 2300H , havenweg 4 - 5mei - 

Ik legde de envelop op het dressoir en deed er verder geen moeite voor. Zeker een grap of een wat vreemde uitnodiging voor een feestje.

Onbezorgd en ongeïnteresseerd wierp ik me achterover op mijn bank en zapte gedachteloos door het programma. Ik bleef hier en daar hangen en verveelde me daarna snel weer door alle reclame de hele tijd. Ik wilde net het tv-programma weer omschakelen toen de stem van de modarator begon. 'Dames en heren, welkom bij het nieuws op deze 5e mei, goedenavond'.

5 Mei? Ik kwam meteen weer op volle kracht en pakte de envelop die ik zo onbelangrijk vond. Kijk maar wat erop stond.

5 Mei, 2300H. Dat was over iets meer dan 3 uur, dat was vandaag.

Mijn rustige en contemplatieve avond was voorbij. Ik kon mijn gedachten niet tot rust brengen. Er spookte van alles door mijn hoofd. Ik vond het in ieder geval spannend. Ik was ook nieuwsgierig en dus besloot ik dat ik er zeker heen zou gaan. Ik had toch niets te verliezen.

Het was een goede 20 minuten fietsen. Het was fris die avond en de omgeving was verlaten. Het leek hier heel mysterieus. Er zal hier wel geen feest zijn, dacht ik bij mezelf. Dit zou de perfecte filmset kunnen zijn.

Ik zette mijn fiets in de hoek en merkte dat er iemand op me af kwam in het donker. Het voelde als een geest. Zo stil, vreemd en donker.

"Fin, kom met me mee, ze wachten op je!" zei de ruwe stem. Ik kon geen gezicht herkennen in dit licht. Ik ging mee. Door een zware ijzeren deur kwamen we in een soort hal van een lang verlaten fabriek. Er was een zwak licht. Er zaten vier andere mensen rustig op stoelen in een cirkel. Twee vrouwen en twee mannen. Verder kon ik niets onderscheiden. Noch de leeftijd, noch de gezichtsuitdrukkingen op hun gezichten waren waarneembaar. De man met de ruwe stem duwde mijn linkerschouder naar beneden en ik ging zitten op de stoel die nog vrij was.

Toen gingen er felle lichten aan. Schijnwerpers. Ik kon niets meer zien. Mijn ogen waren echt verblind. Ik merkte dat er nog iemand bij was, die nu in het licht stond. "Je hebt de uitdaging aangenomen! Leuk! Goedenavond iedereen. Neem alstublieft de oogkleppen op en blinddoek uw ogen".

Iemand begeleidde ons naar een auto, een bus denk ik.

We mochten onze ogen niet openen tot we aankwamen, zodat we de weg niet zouden weten. We wisten niet waar we waren. We werden naar een heel afgelegen oud huis gebracht. Het huis, of eigenlijk een soort resthuis van een vergeten huis, stond helemaal verlaten en eenzaam in een dichtbegroeid bos. De rust was fantastisch. Maar dat was ook alles wat er geweldig aan was. Het was morbide en griezelig en eenzaam. Ik had geen idee waar ik was.

We kregen elk nog een blauwe enveloppe met de mededeling dat we niet mochten praten tot we binnen waren en dat de enveloppen ook niet eerder geopend mochten worden.

Waar ben ik hier in vredesnaam beland? Wat doe ik hier?

De deur gaat dicht en een of ander elektronisch systeem sluit de deur. Het is vreemd. Van buiten is het huis een bouwval. Maar van binnen is het onherkenbaar. Neonlichten, glas, beton en veel technologie. De anderen beginnen al snel hun enveloppen te openen en ik doe hetzelfde.

"Wij zijn een bedrijf dat zich bezighoudt met beveiliging. Dat is alles wat je moet weten. Er is een CODE die niet kan worden verbroken. We hebben de vijf besten op jullie gebied geselecteerd en zijn erg blij dat jullie hier vandaag allemaal zijn. Jullie hebben 6 weken. Na 6 weken gaat de deur automatisch weer open. Als jullie de klus hebben geklaard, ontvangt ieder van jullie het afgesproken bedrag van 1 miljoen.

Maar als het doel tegen die tijd niet is bereikt, krijgen jullie allemaal niets.

Voel je vrij in dit huis. Eten en drinken wordt om de 3 dagen gebracht in het beveiligde slot. Veel succes"!

Niemand wist echt wat het juiste was om te doen. Verbijsterde blikken. Niemand was hier echt vrolijk.

Dagen in volledige afzondering lagen in het verschiet en we waren met z'n vijven op onszelf aangewezen. Wij waren de enigen die van deze missie wisten. Maar we kenden noch de opdrachtgever noch elkaar. We wisten geen details over wat het project werkelijk inhield. We kenden alleen onze missie. Het oplossen van een code die als veilig werd beschouwd.

We gingen eerst met z'n vijven bij elkaar zitten om onszelf te verzamelen, voor te stellen en de omgeving in ons op te nemen.

Johan, een 28-jarige super-nerd, en ik waren er natuurlijk snel van overtuigd dat dit een geweldige uitdaging was. Dit was ons ding! Een soort Escape Room met een prijs die we ons nauwelijks hadden kunnen voorstellen.

Muran was iets ouder dan Johan en ook totaal anders. Hij was onrustig en prikkelde. Je werd echt besmet door zijn nerveuze aard als hij in de buurt was.

Lisa stond meteen op en wilde het roer overnemen. Geen tijd te verliezen. Terwijl Sophie peinzend en opgekruld in haar stoel zat. Haar googly eyes en een veel te grote mond deden de kijker vermoeden dat ze niet de slimste van de klas was. Maar soms zijn de eerste inzichten toch niet helemaal waar.

We hadden weinig geslapen om ons volledig op ons werk te kunnen concentreren. We werkten bijna dag en nacht. Geen contact met de buitenwereld. Na 6 weken zou de deur naar de buitenwereld vanzelf opengaan en zouden we weer vrij zijn in ons leven.

We waren door de vijfde week heen en hadden alle problemen onder controle. We kregen af en toe ruzie door de korte nachten en een te lage bloedsuikerspiegel. We waren gewoon moe en uitgehongerd. We waren blij dat het nog een paar dagen zou duren en dan konden we weer onze eigen weg gaan.

Lisa lachte terwijl we samen koffie dronken over haar driejarige dochter. Ze waren een band. Eén hart en één ziel. Lisa en de kleine meid woonden bij haar moeder. Haar ex was vertrokken toen hij hoorde dat Lisa zwanger was. Toen Lisa de envelop in haar deuropening vond, aarzelde ze niet lang. Met dit geld kon ze opnieuw beginnen. Een leven opbouwen met haar dochter.

En Johan, eigenlijk een complete sloddervos, luisterde maar was altijd een beetje afwezig. Hij leefde niet alleen hier in afzondering. Nee, Johan is en blijft zijn hele leven een nerd en gedraagt zich ook zo. Een aardige vent met een goede ziel maar naast zijn projecten is er geen ruimte voor iets anders. Dat hij hier werkte leek van nature logisch. Hij leefde praktisch voor zulke uitdagingen. Ik weet zeker dat hij deze opdracht ook had aangenomen als hem geen geld was geboden. Zijn beloning was dit werk.

Johan glimlachte af en toe. Een teken dat hij toch aanwezig was. Ook al nam hij die ochtend niet veel deel aan ons gesprek. Fin, waarom heb je ja gezegd tegen dit project?" was het enige wat hij me die ochtend vroeg. Een goede vraag, dacht ik. Ik was leeg, ik was alleen en terugkijkend zat ik waarschijnlijk midden in een burn-out. Mijn relatie viel uit elkaar, mijn baan was niet meer de beste en niets interesseerde me meer. Ik had niets te verliezen. Ja, ik denk dat dat het punt is. Het kon alleen maar beter worden, hoopte ik. Slechter kon het in ieder geval niet worden, dacht ik bij mezelf.

Muhan schrok op en liep naar de computer. Een foutmelding, maar wat was dat? Er was een soort stil alarm afgegaan. We probeerden het met z'n allen tot op de bodem uit te zoeken. We hadden toch alles bereikt? Het project was zo goed als klaar. We hadden het project opgelost. We konden met zekerheid zeggen dat de code veilig was en dat het systeem niet gekraakt kon worden. Doel bereikt!

Alleen was er die gedachte van Sophie. Ze zei vanaf het begin dat ze de opdracht nooit had begrepen. Moeten we de code kunnen kraken of er alles voor doen en er dan achter komen dat hij inderdaad veilig is?

We waren er allemaal van uitgegaan dat we de code zouden moeten breken. Maar met Sophie's interpretatie waren we daar allemaal niet meer zo zeker van.

..... wat je hier leest is pure fantasie van mijn kant en is het onderwerp van de blog van vandaag.

Fantasie

Dit zoals hier boven is wat er gebeurt als ik aan tafel ga zitten en gewoon begin te schrijven zonder na te denken. Zomaar! En hoe meer ik schrijf, hoe meer vormen zich ontwikkelen, mensen vorm krijgen en de omgeving kleur krijgt. Er wordt een vuur in me aangestoken en de sintels daarvan stellen me in staat om te schrijven. Een film begint, mijn fantasie breekt door.

Fantasie heeft vele gezichten. Voor de één helpt het om creatief te zijn. Voor anderen helpt het om creatief te worden. Weer anderen hebben fantasie nodig om in een andere wereld te komen. Ik ken ook mensen die hun boeken en films schrijven door middel van fantasie. Fictief, maar door hun visie en dus met hun verbeelding komen er meesterwerken uit. De een nog beter dan de ander. We lezen of zien de fantasie van anderen.

Natuurlijk kan het vrolijk en kleurrijk zijn. Maar het kan ook heel bizar en afwijkend zijn. En wie zegt dat er niet een kern van waarheid in elke fantasie kan zitten?

Fantasie vs. verbeelding

Fantasie heeft ook te maken met verbeeldingskracht. Iets wat ik niet bij me had toen ik jong was. De mensen om mij heen konden een lege flat binnenlopen en zich van alles voorstellen. Ze wisten zelf dat bepaalde meubels zouden passen of niet. Ik had geen kans. Maar hoe ouder ik word, hoe meer ik me realiseer dat ik deze gave ook bij me draag of ontwikkel.

Welnu, terwijl fantasie een beetje dromerig en speels overkomt, klinkt verbeelden tastbaarder en begrijpelijker.

Kun je je voorstellen dat je op een dag het bedrijf van je vader overneemt?

In mijn fantasie zie ik mezelf op een dag het bedrijf van mijn vader overnemen.

Twee soortgelijke uitspraken. Maar terwijl de verbeelding gebaseerd is op een mogelijke realiteit, is de fantasieversie meer een illusie. Een prachtig verbeelde wereld die niet werkelijkheid zal worden.

Fantasie helpt je in het dagelijks leven

Als kleine jongen heb ik mijn verbeelding intensief ontwikkeld. Het was ook het enige dat voor mij openstond als deur naar het mogelijke. Met mijn verbeelding kon ik overal naartoe. Ik creëerde mijn ideale wereld. Maar ik wist ook wat echt was en wat fantasie. Ik wist ook wat puur onbereikbare dromen waren en wat realistisch kon zijn als de omstandigheden zich ooit zouden voordoen.

Een gezonde fantasie kan je helpen om bepaalde momenten te verbeteren. Om je beter te voelen. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik mijn fantasie in mijn stukken kon gebruiken en later, toen ik de opleiding tot scenarioschrijver volgde, kon ik mijn personages echt op de pagina laten spelen. Het werd een echt spel.

Ik heb dat soort fantasie als ik een boek lees en ik denk dat bijna iedereen dat heeft. Ook wordt de omgeving erin beschreven, je schildert je eigen kleine wereld erin. Het boek wordt een soort film in je hoofd. Een creatie van je eigen fantasie.

Dat is fantastisch!

Gebruik jouw fantasie op de juiste manier

Ik vind dat fantasie een geschenk is. Sta ervoor open en laat het gebeuren. Het neemt je even weg uit de werkelijkheid en brengt je in een veilige en zelfgeschilderde wereld van jezelf.

Als je het boek weer neerlegt of jezelf weer uit je wereld haalt, ik noem het meditatie, kun je het leven van alledag met hernieuwde kracht tegemoet treden.

Ik hoop dat je dit herkent en weet waar ik hier over schrijf. Fantasie stimuleert je gedachten. Het haalt je helemaal uit het hier en nu. Dit helpt je om nieuwe gedachten te krijgen maar ook om nieuwe inspiratie op te doen. Even weg en dan weer terug.

Probeer het in het dagelijks leven. Mediteer, neem de tijd en laad je batterij op. Door middel van een kort verhaal of wat dan ook. Laat je betoveren. Ga op in je eigen innerlijke wereld en word één met jezelf.

Fantasie ben jij en verbeelding is wat je ermee doet.

Liefs, Marco