De wegwijzer

De waarden en de rollen

Iemand in je leven hebben, maakt niet uit wie, van wie je liefde en geborgenheid en dus veiligheid krijgt, is het grootste geschenk dat je van iemand kunt krijgen. Een kind heeft precies deze dingen nodig en het is onzin als iemand zegt dat zijn kind moederrollen en vaderrollen moet hebben. Want ieder van ons weet dat ieder mens anders is. Zo kan een man heel fijn en zachtaardig zijn, terwijl er vrouwen zijn die hard en koppig zijn. Dan worden de waarden weer verdraaid en gaat het ideaalbeeld hinken.

Het enige wat telt is wat ik hierboven schreef.

Het is zeker fijn als het kind een grote omgeving heeft met veel contactpersonen, zoals opa/oma, tante/oom enzovoort. Maar als dit er allemaal niet is, dan tellen de waarden hierboven weer mee.

Want ideale waarden zijn voor iedereen anders en moeder/vader zijn niet meer zo gestructureerd als vroeger. Mama gaat ook werken, dus de nieuwe omgeving is de kinderopvang of andere oplossingen die zich aandienen.

Anders denken

Ik hoor steeds weer in het kleingeestige denken van sommige mensen dat een kind een vader EN een moeder moet hebben omdat dat is wat de natuur wil. Natuurlijk kan een kind niet anders geboren worden.

Maar wat als de ouders gaan scheiden? Dan zouden de kinderen in een kindertehuis of bij andere gezinnen geplaatst moeten worden. Hetzelfde geldt als een van de ouders overlijdt. Want in zulke situaties valt het ideale idee van een idyllisch gezinsleven weg en krijgt het kind geen moeder/vader-rolmodel meer. Als ik hieraan toevoeg dat alleen al de clichés van deze rollen in de film zijn zoals wij ze ons voorstellen, dan zouden we bij veel mensen de kinderen moeten weghalen, omdat de ideale rollen zoals wij ze dromen niet bestaan of steeds minder voorkomen. Dat dit is gebeurd heeft te maken met de enorme kosten, maar ook met het feit dat we alles willen en dat gaat niet meer samen met de oude waarden.

We willen alles en het liefst willen we in het centrum van een grote stad wonen en het gevoel hebben dat we een 5-kamer villa met een grote tuin krijgen. Dus we moeten allemaal hard werken en in een totale stressomgeving leven om onze dromen waar te maken.

Maar als ik naar het platteland ga, liggen er ineens mogelijkheden open.

Dit is een voorbeeld over hoe we ons gedragen.

Als we onszelf meer rust gunnen en goede dingen doen in plaats van mee te rennen met de maatschappij waar je toch al bijna nooit de race wint, dan schreeuwt je hart om vreugde.

Maar dat betekent verandering. En daar zijn wij mensen heel slecht in.

De uitdaging is dan eerder om te leren jongleren met onze levens, dromen en omstandigheden om een goed pad te vinden dat goed is voor iedereen.

Omdat hij verdrietig is

Het is de avond voor je laatste adem. Ik word gebeld dat het snel zal gaan en dat als ik je nog een keer wil zien, ik nu moet komen.

Ik je weer wil zien...... ? Wat is dit in vredesnaam voor een vraag en waarom wordt mij deze vraag überhaupt gesteld? Steeds weer wil ik je zien, je ruiken, je vasthouden, je hand voelen en je woorden horen die me rust geven en me een pure veilige omgeving geven. Je gaat niet weg! Je bent mijn adem, mijn levensader, mijn wegwijzer.... Nog een keer zien..... Ik ben zo snel als de wind en deze reis naar jou, ik weet niet eens meer hoe ik er gekomen ben, is zo intens. Alles gaat door mijn hoofd en de angst dat ik het toch niet haal is extreem groot.

Ik slinger de parkeerplaats op en ren door het verzorgingstehuis waar jij bent. In de pure stress van angst, verdriet en hoop open ik de deur van je kamer en daar lig je, kalm en vredig en het enige wat ik kan doen is mezelf naast je bed zetten, je hand pakken en tegen mijn gezicht drukken. De tranen lopen als een rivier over mijn gezicht. Je vraagt mijn moeder, die ook in de kamer is, waarom ik huil.

Omdat hij verdrietig is, zegt ze.

Dan ben ik alleen met jou en mijn zus. Geen woorden, zoals zo vaak. Ik voel je zonder te spreken. We communiceren non-verbaal. Deze oneindige kracht, deze band tussen ons. De zon schijnt vaag door het raam en de gordijnen. Mijn gedachten spelen op hol. Het ene moment ben ik kalm en in vrede met mijn gevoelens, en dan meteen weer in paniek als ik me realiseer waarom we hier zijn. Als een gek probeer ik elk moment vast te grijpen en vast te houden. Elk geluid op te nemen. Ik zoek naar mogelijkheden en ik weet niet eens voor welke.

Ik weet alleen dat dit de laatste stappen zijn die we samen zullen zetten. Als ik afscheid neem, zullen onze wegen zich voor altijd scheiden. Dan zullen de adviezen en herinneringen die je me door de jaren heen hebt gegeven binnenstromen en dan zullen mijn spastische hoop en pogingen om me je stem, je huid en je warme handen te herinneren beginnen.

Wanneer is het moment dat je opstaat en afscheid neemt? Wanneer? Wanneer zet je die stap terwijl je weet dat je die nooit en te nimmer wilt zetten en hoe zet je die stap?

Je bent zelf al aan het gaan, terwijl ik je hand streel. Je lichaam is hier, maar je kruipt langzaam weg van hier.

Een laatste zachte druk van onze handen, de diepste liefde stroomt door me heen en we weten het allebei. Het was goed, we waren goed en alles wat komt zal goed zijn.

12 maart 2013 - Ik zit ongeduldig in de wachtkamer van de dierenarts. Mijn kostbare tijd in een koude, donkere wachtkamer met mijn hond die nerveus is. De hele dag heb ik gewerkt, ik heb andere dingen te doen om hier te zitten.

1712 uur - ik kijk ongeduldig op de klok en pauzeer. Een warmte kruipt door me heen. Gaensehaut en het bevriest me even. Vreemd, maar wat was dat?

12 maart 2013, 1712 uur is de exacte tijd van je dood.

Terwijl ik me hier zit af te vragen hoe lang dit moment zal duren, is jouw tijd gekomen. Ik wist dat dit moment eraan zat te komen, maar ik word me ervan bewust dat mijn eigen tijd ook opraakt en dat ik iets moet doen met de tijd die ik heb. Jouw woorden in mijn hoofd. Marco, doe iets met je leven. Je hebt alle mogelijkheden die er zijn. De wereld ligt voor je open. Wees niet bang en geloof in jezelf. Klaag niet, neem de teugels in handen en ga de uitdaging aan.

En dat heb ik gedaan! Ik heb gezworen dat ik dat zou doen. Ik wilde nooit zo worden, een teruggetrokken leven leiden en voor alles en nog wat een ideaal excuus vinden om het niet te doen. Ik ben zo opgegroeid, het is mijn karakter of ik weet het niet.....

Nee, want als je zo bent opgegroeid, verander dan je leven en de houding die je hebt geërfd en waardoor je leeft. Want wat je niet wilt, heb je duidelijk 1:1 ervaren. Dus waarom zou je willen dat je leven doorgaat op de manier die je niet wilt?

Karakter is iets anders. Verander dingen, stel vragen bij situaties en hoe je er anders mee om zou kunnen gaan en anders zou kunnen reageren. Verander je karakter dus stap voor stap. Je bepaalt je eigen koers en je beslist of je leven een vreugde wordt of dat het een hangende treurwilg wordt die wil en niet doet.

Ik weet het niet, dat accepteer ik niet.

Je weet het precies, maar het gewoon doen is zo een ding. Ongemakkelijk en vraagt om radicale stappen, en je wilt ze nemen of niet. Maar nogmaals, je beslist, ga je voorin de achtbaan zitten of achterin.

Ik kon nauwelijks de weg zien door al het huilen toen ik naar huis reed. s Nachts, vooral in het begin, werd ik vaak wakker om aan je stem te denken. Soms komen er nog steeds tranen in mijn ogen zonder dat ik weet waarom, maar dan merk ik dat een bepaalde geur, een moment, een kleurencombinatie of een voorwerp me pakt. Het is alsof je me vertelt dat je er bent en dan mis ik je enorm.

Het is liefde alleen

Weet je, in alle jaren van mijn jeugd, die je nu kent van mijn eerste bloggs, had ik mijn grootouders die naast ons woonden. Mijn oma, die ik hierboven noem, was alles voor mij. In al die jaren was ze er altijd als ik haar nodig had en het ging niet om de rol van moeder of vader. Het ging erom dat ik veilig was, dat ik me geborgen voelde en dat ik wist, zonder dat ze het ooit had gezegd, dat er van me werd gehouden. Alles wat ik nodig had was liefde en het maakte niet uit van wie die kwam. Als het maar echte liefde was. En God weet dat ik genoeg op mijn bordje had met al het andere in mijn leven en dat er veel dingen niet klopten. Ik had mijn oma en zij loodste me door de storm van mijn leven en gaf nooit op. Ze geloofde altijd in me, zelfs als anderen me hadden opgegeven. Ze was mijn held en ik ben zo trots dat ik een deel van haar ben. Want ook al is ze niet meer op aarde, een deel van haar bloed stroomt in mij en haar waarden en opvattingen blijven in mijn gedachten tot ik er zelf op een dag niet meer ben.

We hebben allemaal een moment hier op aarde en dit moment is kort. Vooral omdat we vele jaren bezig zijn om te kunnen leven en op eigen benen te kunnen staan. Als we eenmaal zover zijn, begint het verouderingsproces weer en wordt het verval zichtbaar. Dat zie je niet als je 20 bent en als je 30 bent begin je erover na te denken en herinner je je wat je ouders vroeger zeiden. Het gaat steeds sneller en de jaren worden steeds korter.

Waarom zou je die paar jaar verspillen aan iets dat het niet waard is? Waarom zou je je niet bewust zijn van je eigen leven en je eigen waarden en behoeften ontwikkelen?

Vergeet nooit dat liefde je verder brengt en dat de liefde die je jezelf geeft het belangrijkste is. Want als je niet van jezelf houdt, zal geen bloem die je zaait ooit de kleurenpracht krijgen die ze zou kunnen hebben.

Liefs, Marco

Foto: Dit hart vol rozen heb ik voor mijn oma op haar rustplaats laten zetten.