Deel 4 - Op en weg - rijker dan ooit

Deel 4 – op en weg - rijker dan ooit

Toen ik jong was kreeg ik van iemand een boek - "Wensen in het Universum". Daarin stond dat als je iets heel graag wilde en je je erop concentreerde, het dan zou uitkomen. Het zou van mijn opa kunnen zijn geweest, dat klopt, want dat waren ook zijn woorden.

Ik had wensen, absoluut. Maar één was voor mij de wens der wensen. Want wat ik niet had en toch voelde, was de liefde om te voelen en te leven in alle kleuren van deze aarde.

Ik was er vast van overtuigd dat dit op een dag zou gebeuren en ik was benieuwd hoe en wanneer het zou gebeuren.

Ik begon mijn leven met alles erop en eraan te leven toen ik ongeveer 20 was, na mijn laatste en zwaarste operatie. Ik ging uit huis en keek uit naar de toekomst. Die jaren vlogen voorbij. Door mijn werk heb ik zoveel ervaren en gezien in deze wereld. Ik speelde met kinderen in Afrika op een binnenplaats op een zandplaat met stenen en dagen later stond ik foto's te maken op de Brooklyn Bridge in New York. Daarna was ik in Hongkong bovenop een wolkenkrabber in een skylinebar en dagen later weer in Miami op het strand. Ik was in Pakistan zeeschildpadden aan het redden met het WWF en ging op safari in Kenia. We sliepen in Johannesburg in een omgebouwde gevangenis en ik keek 's nachts vaak naar het noorderlicht als iedereen in het vliegtuig sliep. Het was een fantastische tijd.

Ik had geweldige gesprekken met mensen uit alle landen in het vliegtuig. Ik heb zoveel geleerd. Ik heb echt genoten van mijn droom om te vliegen. Het was een van de beste ervaringen die ik ooit heb gehad.

Het was een geweldige tijd, maar ook een tijd waar een einde aan kwam. Omdat ik niet mijn hele leven van dit werk kon en wilde blijven doen. Hoe geweldig het ook klinkt om hier en daar te zijn, de tijdsverschuivingen zijn ook vermoeiend geworden in termen van tijd.

Mijn carrière opbouwen, vrienden ontmoeten en gewoon rondhangen en in het leven staan. Dat waren de jaren die volgden.  Het ging snel en voordat ik me omdraaide was ik 40 en wat had ik nu echt bereikt? Ik bedoel voor mij als persoon? Niet materieel, nee echt als mens in de zin van mijn bestaan op aarde? Ik was me niet echt bewust van veel.

Ik stond sterk in mijn leven en professioneel was ik succesvol. Mijn flat stond in het centrum van Zürich en het ging goed met me. Het was vlak voor Kerstmis 2017 toen ik mezelf twee weken vakantie gunde, niet wetende dat mijn wens uit het boek dat ik hierboven noemde zou uitkomen.

Midden in mijn vakantie lag ik op het strand en ontmoette ik Marcus, mijn huidige man. We maakten geweldige uitstapjes, hadden veel interessante gesprekken, ik had een band met deze persoon, automatisch voelde ik me goed. Anders dan voorheen en normaal, gewoon normaal. Ik wilde dat het zo bleef. Maar als je terugkomt van vakantie weet je het niet, was het een vakantieflirt of wat was het precies? Daar wilde ik achter komen. Want iets in mij zei dat je Marcus weer moest zien. Ik vloog naar huis op 22 december en landde in Amsterdam op 26 december. Twee weken in Nederland. Ik kon zien waar Marcus woonde en hoe hij leefde. We groeiden naar elkaar toe en een jaar lang vloog ik elke donderdag naar Amsterdam en op maandag terug naar Zürich.

Als je iets heel graag wilt, ..... ja hè?!

Deze man is alles voor mij! Op punt één staat geduld met hoofdletters geschreven. En dan bedoel ik Marcus' geduld. Want hij laat me nieuwe manieren en zienswijzen zien en ik leer, al is het maar heel langzaam, om opener te worden. Om te vertrouwen en om knuffels toe te laten en vooral om ze te geven. Hij is hartelijk, lacht en huilt en vertelt me van alles en nog wat. Maar bovenal zijn we samen een eenheid. We groeien samen en steunen elkaar. Hij is zoals de personages in de films, maar dan in het echte leven.

Als het niet lukt met Marcus, zei ik destijds tegen mezelf, dan blijf ik liever alleen tot het einde. Want hij is het beste wat er voor mij is, beter dan dat wordt het niet. Hij is mijn zonneschijn, mijn hart lacht als ik hem zie en wat er ook gebeurt, het is goed omdat we samen nog sterker zijn dan alleen.

19 april 2019

Het is super vroeg vanmorgen en de stemming is een beetje zwaar. Al dagen logeer ik bij mijn moeder om van alles en nog wat te organiseren. Ik weet niet echt wat ik moet denken of hoe ik me voel. Woordeloos zit ik daar en weet dat dit de laatste momenten met mijn moeder zijn. De tijd die komt is onbepaald en een reis naar alle mogelijkheden. En hoe meer we daar in stilte zitten, omdat niemand weet wat we moeten zeggen of hoe we het moeten zeggen, hoe moeilijker het wordt.

Dan rollen er een paar tranen over onze wangen. Spanning en onzekerheid voor het nieuwe. Tranen van onzekerheid misschien of van de last die wegvalt. Ik neem afscheid van mijn moeder. De enige van wie ik ooit afscheid heb genomen, niemand die er nog is en me nog wil zien.

Ik had alles verkocht en afgehaakt, me afgemeld en daar stond ik dan, op de rand van een nieuw leven op ruim 40-jarige leeftijd.

Hoe kan dat? Waarom, je hebt toch alles?

Nee, materieel had ik alles, maar ik voelde het niet en ik wilde het ook niet.

Tegen de avond vloog ik naar Nederland met een rugzak die gevuld wilde worden met nieuwe verhalen en ervaringen. Ik en mijn hond in Nederland, wie had dat gedacht.

Het begin was niet gemakkelijk. Ik begreep niemand en niemand begreep mij. Marcus was druk met Dancing with the stars en ik was druk met mijn draai hier te vinden. ALLES was nieuw voor me. Ik kende geen straten, alle producten in de supermarkt waren anders en de confrontatie met andere mensen liet me in het koude zweet staan. Want in het begin sprak ik geen woord Nederlands. En dat was precies wat ik wilde. Ik wilde de taal zo snel mogelijk spreken en begrijpen wat mensen zeiden. Maar bovenal wilde ik hier iets op gang brengen en dat kon niet zonder de taal te kennen. Vanaf het begin was het voor mij duidelijk dat als ik deze stap naar een ander land zou zetten, ik het 100% en volledig geïntegreerd zou doen. Ik was het aan mezelf verplicht en ik was het verplicht aan het land en de mensen. Ik wilde er deel van uitmaken.

Dus luisterde ik naar de radio en herhaalde alles wat ze zeiden. Ik keek TV en begreep er niets van, maar onbewust nam ik het in me op en ging naar Groningen naar de taalschool. Ik zwom in koud water en het was verschrikkelijk. Deels kon ik mijn eigen moedertaal niet meer spreken, het was een chaos in mijn hoofd. Maar het ging stapje voor stapje beter. Ik kon Jeugdjournaal langzaam volgen en ik begreep steeds meer. Ik bleef fouten maken en leerde ervan. Het was echt moeilijk, maar het kwam goed.

Zo begon ik aan mijn opleiding tot massagetherapeut. Ik deed deze opleiding in verschillende talen en allemaal tegelijk. Omdat de termen in het Chinees waren, de opleiding in het Nederlands maar de boeken gedeeltelijk in het Engels en zodat ik alles echt goed begreep, kocht ik alle boeken opnieuw in het Duits en las ze twee keer zodat ik er absoluut zeker van kon zijn dat wat ik las juist was.

Vandaag heb ik mijn eigen massagepraktijk en een online winkel. Ik sta op markten en verkoop mijn producten. Ik ben zelfstandig en communiceer alsof het altijd zo is geweest. Ik ben hier aangekomen en thuis. Ik heb nooit heimwee gehad en ben hier altijd met open armen ontvangen. Zeker ook omdat ik open ben, maar ook omdat ik mezelf hier heb neergezet en dat wilde. Ik wilde deel uitmaken van deze plek.

Ondertussen ben ik hier getrouwd met de liefde van mijn leven en geniet ik van elke dag (oké, bijna elke dag). We wonen op een van de mooiste plekken ter wereld en hebben natuur en dieren om ons heen. Ik ben rijker dan ik ooit ben geweest en ik wens met heel mijn hart dat iedereen het geluk kan ervaren dat ik heb.

Ik wens jouw alles geluk op aarde

Ik wens dat je de kans neemt om het leven te voelen, hoeveel pijn het soms ook doet. Om de kleuren te zien die deze wereld te bieden heeft. Om jezelf te ontdekken en te beseffen dat je heel weinig nodig hebt en dat je kunt bijdragen aan het welzijn van jezelf en de mensen om je heen. Het vermogen om te zien dat we allemaal een stapje terug moeten doen en het besef dat zelfs zonder materiële onzin om je heen, je volkomen waardevol bent.

Ik wens voor jou dat je de liefde voor jezelf elke dag dieper kunt voelen en begrijpt dat alleen jij in eerste instantie jezelf nodig hebt. Alleen jij bent verantwoordelijk voor jezelf en je moet van jezelf houden. Op het moment dat je dat lukt, gaan alle deuren voor je open.

Hier in Nederland ben ik thuis. Ik ontdek nog steeds nieuwe dingen. Maar ik ben hier gearriveerd. Ik heb hier wat ik zocht. Ik heb mezelf gevonden. Door alles wat er gebeurd is en door alles wat er veranderd is en waar ik me realiseerde dat ik anders moet en kan zijn, heb ik mijn plek gevonden en ben ik rijker dan ooit.

Je zou kunnen denken dat mijn verhaal nu geschreven is en dat mijn blogs hier eindigen. Maar dat is niet het geval. Je kunt je voorstellen dat er veel nuances en details zijn weggelaten om het overzichtelijk te houden. In de volgende stappen zullen er verhalen komen die het dagelijks leven beschrijven, ervaringen die ik heb gehad en waarvan ik hoop dat jullie iets aan mijn ervaringen kunnen hebben. Ik zal meningen en inzichten delen en hopelijk meer lachen en vreugde vinden in de verhalen. Want het leven is niet triest, het biedt zoveel meer. Laten we het ontdekken!

Liefs, Marco

Links:

www.geefietsliefs.com

 www.massagepraktijkdrenthe.nl

 www.stacaravanhurendrenthe.nl