Deel 3 - Wees je eigen held

De ervaringen die je met me deelt zijn overweldigend!

Bedankt daarvoor en ga zo door. Ik kijk ernaar uit om je verhaal te lezen, je feedback.

Laat je stem horen, laat jezelf zien! Je hebt dit ene leven en het is van jou. Niemand heeft het recht om jouw stem te zijn! Sta op en zeg nee, dat is genoeg. Het klinkt relatief eenvoudig, ik weet het. Maar het is eigenlijk niet zo moeilijk en op zich niets dan logisch om deze stap te zetten. Word wakker en kijk in de spiegel. Ben je trots op de persoon die je daar ziet? Of zijn er dingen die nu veranderd moeten worden? Wacht niet, want je weet nooit hoe je je morgen zult voelen. Leef!

Deel 3 - Wees je eigen held

Dit derde deel gaat over de fase in mijn leven waarin ik opgroeide en mijn eigen weg probeerde te gaan. De eerste 20 jaar werd ik geremd door alles wat je al hebt gelezen. Ook de verwerking van wat er gebeurd was en de ontwikkeling van mijn volwassenheid waren in volle gang. Net als iedereen was ik door de puberteit gegaan en moest ik mijn plaats in de maatschappij verdienen. Dat duurde lang, heel lang, en pas later besefte ik dat ik aan niemand hoefde te voldoen. Ik moest gewoon mijn eigen weg gaan.

Maar daarna veranderde alles. In mijn jongvolwassen jaren moest ik ook veel dingen leren en herkennen die ik nog steeds met me meedroeg, maar daar komen we zo op.

Mijn zus zei op een dag tegen me: Marco kijk, mensen die misbruikt zijn, worden later zelf dader, zo is het nu eenmaal.

Zulke en vele andere confrontaties worden uitgesproken door mensen, zoals mijn zus, zonder na te denken. Zij had alles wat ik niet had. Ze was mooi, had dik haar en bovenal had ze de mooiste tanden ter wereld. Ze lachte veel en hard en was charmant. Mensen vonden haar aardig vanwege haar karakter en ze kreeg veel bewondering van anderen. Ze had echt alles, behalve één ding. Ze was niet de meest intelligente. Uitspraken zoals die over slachtoffers die dan daders werden en andere soortgelijke opmerkingen kwamen meestal zonder nadenken uit het zo mooie gezicht. Ze had zich nooit beziggehouden met hoe het leven voor mij was. Ze had er geen idee van. En ik zei altijd: kijk, je bent nu jong en mooi, maar op een dag word je ouder en het enige dat dan nog van belang is, is karakter. Ze gebruikte de tijd niet en vandaag is ze waar ik dacht dat ze op een dag zou zijn. We hadden en hebben nog steeds niet veel om met elkaar over te praten en dat is niet erg.

Toen ik klein was, liep ik altijd met de hond door de weilanden en ging ik ergens zitten om naar de natuur te luisteren. Verderop aan de andere kant van de vallei was nog een heuvel en daarachter lag het vliegveld. Dit was al vroeg mijn fascinatie. Vliegen en de wereld ontdekken. Onbereikbaar, want dat was alleen weggelegd voor superrijken. Maar het was het beroep van steward die me aantrok tot vliegen. Het zat gewoon in me. Dit verlangen en deze hoop om dit werk te kunnen doen. Hoe ouder ik werd, hoe groter dit verlangen werd.

Maar deze wens leek een droom te blijven.

Ik had zoveel dromen toen ik jong was. Mijn opa noemde ze altijd luchtsluizen. Hij lachte dan lief en zei: Marco kijk, sommige dromen blijven dromen en andere komen uit. Je moet er gewoon in geloven en vooral altijd in jezelf. Hoe meer je dat doet, hoe eerder ze uitkomen. Blijf dromen en hopen en ga altijd je eigen weg. Alles is mogelijk - echt alles.

Dat was leuk voor mij om te horen op dat moment, maar het klonk mooier dan ik dacht dat het zou zijn. Een jongen zoals ik, alles mogelijk? Nauwelijks.

Mijn stem klonk verschrikkelijk, zoals ik keer op keer moest horen. Mensen zoals ik moeten blij zijn als ze een plek vinden en geen aandacht trekken. En ergens tussen deze messteken en het geloof in wat mijn grootvader me vertelde, gebeurde precies wat je nooit had verwacht. Ik viel steeds meer op.

Want als anderen iets kunnen, waarom zou ik het dan niet ook kunnen? Tot de realiteit me anders liet zien, zou ik het doen en proberen.

Deze droom als steward wilde en kon ik niet loslaten.

De eisen bij het toenmalige Swissair, überhaupt een van DE luchtvaartmaatschappijen ter wereld die stond voor topservice en het hoogste niveau, waren hoog. Je moest een vooropleiding en militaire dienst hebben afgerond, minstens drie talen spreken, een minimale lengte en een maximale lengte hebben, een ideaal gewicht hebben en er verzorgd uitzien.

Afgezien van mijn lengte en gewicht had ik niet veel in te brengen. Het vooruitzicht om een van die felbegeerde plaatsen te krijgen was bijna hopeloos, voor mij althans. En zo klonk het uit alle monden. Ze lachten toen ze mijn ideeën hoorden en vroegen wat ik later wilde worden. Oh jongen, iemand zoals jij..... geen kans. Alleen de mooiste, de beste en de meest getalenteerde gaan daarheen. Ze zitten niet op jou te wachten, jongen, er zijn genoeg anderen die ze niet aannemen, dus je hoeft het zeker niet te proberen. Concentreer je op iets nuchters en reëels.

Achteraf weet ik dat degenen die het het hardstst schreeuwden degenen waren die het zelf probeerden en het niet haalden.

Ik haalde niet de beste cijfers op school en dat was geen verrassing door alles wat ik je had verteld. Toen ik thuis mijn cijfers heb laten zien en deze goed genoeg waren, was alles oké. Steun was echter niet op zijn plaats. Ze zeiden alleen dat ik beter moest worden. Hoe ik dat moest doen en waarom het in de eerste plaats gebeurde, werd niet gevraagd.

Het doel was dat ik een opleiding zou volgen en zo op eigen benen zou kunnen staan. Dat was het idee van mijn vader. Studeren was niet mogelijk en zo ben ik langzaam opgeklommen van het laagste niveau op school. Zo kon ik een betere beroepsopleiding vinden.

En omdat iedereen maar bleef zeggen dat ik nergens zou komen, nam ik de eerste de beste leerplek in het bedrijf van mijn vader. Het voordeel was dat ze ons gezin kenden en mijn talloze afwezigheden door mijn operaties op het werk tolereerden. Dus liep ik drie jaar stage in de verkoop/handel en slaagde met goede cijfers.

Met de opleiding afgerond en alle werkzaamheden achter de rug, kon het leven beginnen!

Op school wist ik al dat ik niet zo goed was met cijfers. Maar met talen was ik veel beter dan ik dacht. Wij Zwitsers spreken Zwitserduits, maar lezen Duits. Dit betekent dat we constant alles vertalen. Dit is een gave die me heeft geholpen om gemakkelijker talen te leren. Degenen die dachten dat ik mijn mond moest houden omdat dat beter voor me was, hadden het mis. Dus ik leerde niet alleen Zwitserduits en Duits, maar ik leerde ook Frans. Later leerde ik Engels en vandaag spreek ik met Nederlands in totaal vijf talen. Ik heb ook Italiaans en Spaans begonnen te leren. Alsof ik mijn mond moest houden ..... Ik ontdekte een hele nieuwe wereld. Talen openen nieuwe wegen voor je. Nog voordat ik volledig was geopereerd, heb ik al mijn moed bij elkaar geraapt en ben ik alleen op reis gegaan en zo heb ik mijn talenkennis verdiept door te reizen.

Zo had ik mijn opleiding afgerond, hoefde ik niet in militaire dienst vanwege mijn verleden en had ik drie talen in mijn zak. Nadat ik een tijdje op kantoor had gewerkt en ervaring had opgedaan in het callcenter voor reserveringen bij Swissair, kwam de dag.

Het is een warme meidavond in 1999 als mijn moeder me naar het vliegveld brengt. Zenuwachtig en onzeker zit ik daar vol spanning. We drinken samen wat en dan is het zover. Tranen lopen over mijn moeders gezicht. Ze schuift me een envelop toe. Ze zegt dat ik die pas mag openen als we afscheid hebben genomen.

Ik loop langzaam en open de envelop terwijl ik nog steeds loop.

"Lieve Marco, je hebt je droom bereikt en ik ben heel trots op je. Je hebt veel gevochten en het was niet altijd makkelijk voor je. Maar het is je gelukt......... tranen lopen over mijn wangen en ik sta te trillen terwijl ik deze brief lees.

Ik ben 23 jaar oud en tot nu toe heb ik alleen gevochten. Voor het leven, om geaccepteerd te worden, om geliefd te zijn, om gezien te worden en om te beseffen dat ik ook iemand ben. Ik zag er misschien niet zo aantrekkelijk uit, maar ik heb een hart, dromen en verlangens zoals iedereen. Ja, ik zag er anders uit, maar dat was alles.

Mijn opa had gelijk. Je kunt alles bereiken als je maar wilt. Geloof in jezelf en in je dromen en geef nooit op.

Om 20.45 uur steeg ik voor het eerst op in een Swissair MD-11 als steward met bestemming Dar-es-Salam in Afrika.

New York, Mumbai, Tokio, Hongkong, Johannesburg, Sao Paolo, Chicago, Boston, Moskou, Miami, Dubai, San Francisco, Los Angelas, Atlanta en nog veel meer heb ik bezocht en zo veel geweldige ervaringen opgedaan. Dit is de beste levensschool die er is.

Ik heb ruim drie jaar bij Swissair gewerkt en ben daarna nog een tijdje bij de luchtvaartmaatschappij op de grond blijven werken. Toen ik 26 was, ben ik overgestapt naar een Amerikaans bedrijf in de reistechnologie. Daar heb ik me 11 jaar lang opgewerkt tot Sales & Account Manager en hielp ik bij de ontwikkeling van de hospitality sector. Toen had ik er genoeg van. Ik merkte dat ik iets wilde doen waar ik een verschil kon maken en kon helpen. Dus stapte ik over naar de financiële/verzekeringswereld en werd financieel adviseur bij Swisslife. Vreemd genoeg kreeg ik opeens te maken met getallen. Een onderwerp dat me voorheen vreemd was en waarvan ik dacht dat het niet goed voor me zou zijn. Door mijn werk belegde ik pensioengelden voor klanten, hielp ik mensen zichzelf te verzekeren. Ik sloot hypotheken af en investeerde geld op de financiële markt voor mijn klanten.

Ik begon weer onderaan en werkte me op tot ik miljoenen omzette. Ik was aangekomen en had mijn eigen wereld opgebouwd en ik was er trots op. En toch..... was er iets diep van binnen dat me vertelde dat er iets niet klopte. Mijn relaties draaiden altijd om een soort helper zijn voor anderen. Op de een of andere manier ving ik altijd vreemde probleemgevallen op. Weer werd ik niet gezien en alleen geaccepteerd, getolereerd. Dit kon zo niet doorgaan.

Ik had al tien jaar een relatie, we hadden twee flats en dure auto's. Alle kleren waren merkkleding en schoenen kosten al snel 750 euro. Luxe was aan de orde van de dag, want dan ben je iemand. Ik dacht dat ik geaccepteerd zou worden, gezien. Ik had het mis. Het duurde veel te lang voordat ik aan mezelf toegaf dat ik het leven van iemand anders leefde in plaats van dat van mezelf.

Hoe het allemaal kwam en waarom ik nu rijker ben dan ooit, vertel ik je in mijn volgende blog. Tot snel ....

Liefs, Marco