Deel 2 - Laat je nooit klein krijgen!

Voordat ik verder ga met mijn verhaal, wil ik jullie en alle andere lezers bedanken voor de vele reacties en commentaren. Ik ben overweldigd door alle feedback die ik krijg. Ik had nooit verwacht dat ik zoveel reacties zou krijgen toen ik begon met schrijven. Bedankt dat je de tijd hebt genomen om mijn blogs te lezen. Ik hoop dat ze je helpen om jezelf te herkennen of om inspiratie op te doen of iets anders dat je helpt.

Zo komen we bij het tweede deel van "een mooi leven".

Deel 2 - Laat je nooit klein krijgen!

In deze wereld waarin ik leefde, was het belangrijkste voor mij mijn moeder en dat ik een 'zorgeloos' leven kon leiden op de boerderij van mijn grootouders. Ik had, afgezien van deze geboorteafwijking die me veel tijd en energie kostte, een goede herinnering aan mijn jeugd. Ik was een lieve jongen en ik had mijn hart op de juiste plaats en ik had die honger naar het leven. Ik wist instinctief dat er zoveel meer was.

Mijn moeder besefte niet echt dat ze een van de belangrijkste mensen in mijn leven was. Tijdens alle operaties, en dat waren er veel, was mijn moeder bij me tot ik in slaap viel en als ik daarna wakker werd, hield ze mijn hand weer vast. Ze gaf me innerlijke rust, kalmte en steun. Ik moest de kamers in het ziekenhuis delen met soms wel 9 andere kinderen. Je hoort de ergste verhalen, dingen die je nooit meer vergeet, en dan was ik weer dankbaar dat ik "alleen maar" deze last hoefde te dragen die mij was opgelegd.

Ik herinner me dat ik jaren later ergens met mijn vader liep toen hij tegen me zei dat er een man was. Ik vroeg hem wat hij bedoelde en hij vertelde me het verhaal van deze man. Voordat ik geboren werd gaf hij mijn moeder 20 francs voor mij. Toen hij me na mijn geboorte ergens weer zag, zei hij tegen mijn moeder dat het jammer was van die 20 francs, mensen zoals ik moesten maar doodgaan, dat het allemaal geen zin had een zwak kind door te brengen.

Toen ik ongeveer twee jaar oud was, verhuisde ik met mijn familie naar het huis naast dat van mijn grootouders. Een plek die ik nooit zal vergeten. Je moet het je zo voorstellen. Een plek in een dorp van 2500 mensen op een heuvel met uitzicht op alles rondom en op dorpen en steden. Er werkten drie boerderijen in dit gedeelte. Ik groeide op in volle idylle te midden van weidse weiden, maïsvelden, kersen- en appelbomen. Alle dieren waren mijn vrienden, want echte vrienden kende ik eigenlijk niet. Ik voelde me veilig in mijn omgeving en dus zwierf ik met de hond door de nabijgelegen velden en bossen. Ik was mijn eigen held. Zolang ik in mijn omgeving, in mijn wereld bleef, was alles goed.

Naast de reguliere operaties om goed te kunnen leven maar er ook normaal uit te zien, moest ik toen ik ongeveer 6 jaar oud was een jaar lang naar een logopediecentrum. Ik moest leren spreken en klinken als een normaal mens. Weer weg van huis, weg van mijn dierenvriendjes en mijn veilige omgeving.

Ik heb meerdere keren in mijn leven gehoord dat mijn stem heel slecht klonk en dat ik maar beter niets kon zeggen, dan zou ik ook geen opmerkingen krijgen.

Ik was van binnen een normaal jongetje dat een normaal leven wilde en had een uiterlijk dat niet in de maatschappij paste en nu was er blijkbaar de stem die ook niet goed was. Weer iets om aan te pakken om te verbeteren.

Het mooie, dacht ik toen, was dat mijn moeder een baan kreeg als schoonmaakster in dezelfde buurt. Maar ik realiseerde me niet dat ik mijn moeder niet vaker zou zien en dat ze een relatie met de huismeester zou ontwikkelen.

Weet je, mensen kunnen wreed zijn en helaas denken mensen veel te weinig na over wat ze zeggen of beter alleen denken. Maar in mijn leven waren het vooral die nare kleine messteken die me raakten. Ze waren onbegrijpelijk en deden pijn.

Thuis hadden we ook geen liefdevolle verbondenheid. Het was neutraal, als je het zo kunt zeggen. Ik wist niet hoe ik moest knuffelen of zeggen dat we van elkaar hielden. Dingen met elkaar bespreken of oplossen was niet echt onderdeel van ons leven. Ik had een plek waar ik kon zijn en waar ik veilig was, maar het was soms moeilijk voor me omdat ik geen vader of moeder had om me bij aan te sluiten.

Het zit zo. Op een gegeven moment in mijn jeugd zag ik mijn moeder steeds minder. Ze bleef veel weg en het kwam zover dat ze uit de kamer van mijn ouders naar mijn kamer verhuisde. Ik moest dus in het bed van mijn ouders slapen. Tegelijkertijd ontwikkelde mijn zus een soort angst die elke avond begon en groter werd naarmate het later werd. Aan het begin van deze fase sloop ze het bed in dat ik met mijn vader deelde en sliepen we met z'n drieën in het ouderlijk bed. De tijd verstreek en de angstaanvallen veranderden zo drastisch dat er ademhalingsmoeilijkheden bijkwamen. Mijn zus rende vele nachten midden in de nacht naar mijn grootouders om steun en troost bij hen te vinden.

Maar waar was mijn steun en troost? Wie troostte mij? Kijk naar mijn moeder, zij was alles voor mij, mijn lichtpuntje en altijd daar in alle moeilijke tijden. Maar steeds vaker bleef ze weg. Soms volgden vreemde mannen haar en belden midden in de nacht aan tot we allemaal wakker waren.

Mijn vader kon niet begrijpen waarom ik zoveel van mijn moeder hield, na alles wat ze ons als gezin had aangedaan. Wat hij niet begreep was dat er nog een andere kant aan de medaille zat. De moeder die aan mijn ziekenhuisbed staat en mijn hand vasthoudt als ik bang ben voor de volgende stap en degene die mijn gevoelens kon aanvoelen zoals niemand anders dat kon, omdat zij het ook had meegemaakt. Bovendien was ze mijn moeder en niet mijn vrouw. Een klein maar essentieel feit. We zagen onze situatie met totaal verschillende ogen.

Dus op een ochtend haalde hij me uit bed en moest ik met hem mee. We reden naar een huis waar ik nog nooit was geweest en toch was het vlakbij het logopediecentrum waar ik eerder naar mijn stemontwikkeling moest. Mijn vader zei tegen me dat ik nu met eigen ogen kon zien hoe geweldig mijn moeder was. Hij belde aan en er kwam een man met mijn moeder naar buiten. Er ontstond ruzie en ze vochten.

Ik denk dat ik toen ongeveer 7 jaar oud was, ik zag mijn vader worstelen met die man en mijn moeder, wiens beeld ik niet uit mijn hoofd krijg.

Mijn moeder was steeds minder aanwezig.

Dinsdag en donderdag waren haar avonden waarop ze voor ons moest zorgen. Ik zag mijn moeder steeds minder en voelde me alleen. Maar die twee avonden doordeweeks was ze in de woonkamer. Soms met mijn tante, soms alleen. Op de bovenste trede van de trap kon je door de trede en de keukendeur naar de bank kijken waar ze zat. Dus op die avonden pakte ik mijn kussen en ging op de ijskoude stenen trede liggen en zag mijn moeder daar zitten, lachen, praten en haar stem horen.

Ik miste haar uit de grond van mijn hart.

Ik ging vaak naar mijn moeders kamer thuis. Ik ging op de grond zitten, ademde de lucht in om bij haar te zijn, keek naar haar spullen en voelde haar aanwezigheid.

Toen ik op een dag thuiskwam, was ze weg. De kamer was leeg, mijn moeder was verhuisd.

Door de situatie van mijn ouders lag de focus volledig op hen om met de situatie om te gaan en dus werden wij kinderen steeds minder gezien.

In deze tijd, toen de scheiding van het huwelijk van mijn ouders aan de orde was, die al jaren niet goed liep, had mijn vader steeds meer contact met een van zijn collega's van het werk. Mijn vader was vrachtwagenchauffeur en deze man was blijkbaar dispatcher bij hetzelfde bedrijf. Het gebeurde dus dat mijn vader regelmatig naar deze man toe ging om over van alles en nog wat te praten en ik ging met hem mee. De dochter van deze man, laten we haar Carmen noemen, had een computer gekregen en in die jaren was dat een absoluut ding! Een computer!!! Wat geweldig!

Ik was nieuwsgierig en mocht met Carmen op de computer spelen terwijl de volwassenen aan het praten waren. Ik was toen ruim 12 jaar oud en Carmen was iets jonger. Ik dacht er niets van toen deze man af en toe de kamer in kwam en achter me ging staan en zijn hand op mijn schouders legde. Soms drukte hij zachtjes mijn bovenlichaam tegen het zijne. Het voelde niet verkeerd.

Op een warme middag toen ik geen school had, fietste ik naar Carmen's huis. We hadden afgesproken om op de computer te spelen. Ik herinner me hoe warm die dag was en hoe ik er naar uitkeek om met Carmen te spelen.

Ik belde aan en haar vader deed open. Hij zei dat Carmen nog niet terug was. Ze was gaan winkelen met haar moeder, maar ik kon binnenkomen. Hij was in de kelder bezig met zijn elektrische trein. Ik was 12 en welke jongen zou die trein niet willen zien? Natuurlijk volgde ik hem en liep de keldertrap af. De trein was echt indrukwekkend en cool. Hij legde me alles uit en ik was echt onder de indruk van deze kleine wereld.

Op een gegeven moment zaten we op Carmen te wachten in de volgende kamer, waar een soort bar was opgezet. Ik kon maar net op de barkruk komen, die vrij hoog was. Het was een doordringende stilte, donker en deze kleine wereld daar beneden werd plotseling nog kleiner. Er waren aanrakingen op plaatsen die niet in orde waren, woorden die je als 12-jarige niet hoeft te horen en zo ging het maar door.

Plotseling stond Carmen in de kelder en doorbrak de situatie. Hij beval Carmen naar boven te gaan. Ik trok mijn kleren aan en hij zei dat ik tegen niemand iets mocht zeggen en dat we het nog een keer zouden doen.

Ik had geen idee wat er gebeurde, ik was nog niet seksueel met mezelf bezig en zeker niet op zo'n manier. Ik was een kind dat niet wist wat het was en of het mocht. Er begon een proces in mij waarin ik mezelf moest vinden, verklaringen moest zoeken en na een tijdje stopte ik met mijn vader naar Carmen en haar vader te gaan. Dit misbruik stopte ook. Maar niemand wist ervan. Ik moest uitzoeken wat het was en of het mijn schuld was.

Mijn maatgevende persoon, mijn moeder was weg, mijn vader merkte niet dat ik mijn gedrag veranderde tijdens de scheiding en er was bijna niemand die me opgemerkt zou hebben. Vele jongerentijdschriften, tv-programma's en jaren later wist ik steeds meer. Op een avond, toen ik 16 was, probeerde ik mijn vader te vertellen dat ik op mannen viel. Ik wist dat mijn vader als vrachtwagenchauffeur en in een tijd die niet zo ontwikkeld was als nu, waarschijnlijk niet blij zou reageren. Maar mijn druk was zo groot dat ik het wel wilde en moest zeggen. Maar hoe? En hoe langer ik wachtte, hoe meer het in me kookte. En dus explodeerde het gewoon uit me. Ik zei dat ik op mannen viel en dat ik misbruikt was door zijn beste vriend, terwijl mijn vader in de andere kamer zat zonder iets te vermoeden. Dat alles in één zin - nou, men zei, de bom was gebarsten.

Weet je hoe het is als je jezelf pijn doet en het even duurt voordat je de pijn voelt? Dat gebeurde hier ook. Eerst stilte.... En toen begon het.

Zijn slaapkamerdeur ging 's nachts op slot en hij zei meerdere keren dat mijn hoofd over het aanrecht geslagen moest worden tot deze onzin weg was. Hij zei dat ik een schande was en dat hij van me walgde. Wat zouden andere mensen daarvan vinden?

Deze man kreeg toen ook bezoek van mijn vader en hij biechtte zijn daden op. Maar toen kwam de pijl weer terug. Ik moest deze man weer ontmoeten in het bijzijn van mijn moeder en een buurvrouw. Deze man moest zich bij mij verontschuldigen en dat was het. Er werd daarentegen geen aanklacht ingediend. Wanneer dit niet tot een oplossing leidde, scheidde de vrouw van de man van hem. Dit werd gedaan om de familie van de man te beschermen.

Het leek op een nieuwe mishandeling, maar deze keer door mijn eigen familie.

Trouwens, tot op de dag van vandaag heeft niemand gevraagd wat hij had gedaan en of het goed met me gaat. Het werd verzwegen.

Jaren later, toen ik wilde dat deze man in mijn naam geld doneerde voor kinderen die werden misbruikt, zei mijn familie: 'oh Marco, laat dit arme gezin met rust'.

Ja, zo heb ik mijn eerste 20 jaar doorgebracht. Geboren worden met een gezichtsafwijking was al moeilijk genoeg. Maar dan verlies ik ook nog eens mijn moeder. Mijn moeder was kort na het misbruik een nieuw gezin begonnen. Ik was ook altijd welkom, maar ik maakte geen deel uit van het gezin. Dus was ik alleen. En alsof dat nog niet genoeg was, had ik het moeilijk met het feit dat ik op mannen viel, word ik misbruikt en veegt mijn familie het onder het tapijt.

Ik had het vaak kunnen opgeven en iedereen zou het begrepen hebben. Maar dit leven biedt zoveel meer. Dit zijn allemaal fases en incidenten in het leven die zich in een bepaalde periode voordoen. Ze zijn een last voor me geweest en ze zijn verankerd in de geschiedenis van mijn leven. Maar niets en nooit zal ik ze mijn leven laten bepalen. Er is zoveel te zien in deze wereld, zoveel kleuren en dieren en zoveel te ontdekken. Dit is MIJN leven en zelfs als ik niet wilde dat bepaalde gebeurtenissen gebeurden, heb ik zeker controle over hoe ik er achteraf mee omga. Ik besloot voor mezelf dat ik mijn leven niet wilde verspillen aan deze momenten, maar dat ik mijn leven wilde leven. Ik heb nooit een geheim gemaakt van wat er is gebeurd en wie ik ben. Ik wilde altijd een rolmodel zijn, een aanspreekpunt voor mensen die erover wilden praten en dat zal ik blijven. Ik ben hier als wandelend voorbeeld dat je meer kunt dan je verdient en opgeven is voor mij gewoon geen optie. Ik ben me ervan bewust dat ik een basiskracht in me heb die niet iedereen heeft. Maar onthoud alsjeblieft altijd dat je het voorval niet hebt kunnen bepalen, maar wel de verdere gang van zaken. Alleen jij beslist hoe je ermee omgaat.

Geloof me, ik weet dat het moeilijker is om op te staan en verder te gaan dan om op te geven. Maar uit eigen ervaring weet ik ook dat de moeilijkere weg de betere weg is. De kleuren zijn veel sterker en de zon schijnt intenser als je opstaat en doorgaat. Blijf bij jezelf, geloof in jezelf en laat je nooit klein krijgen. Het is jouw leven - leef het!

Liefs, Marco